300

من اصلا آدم حسابگری نیستم. همسر جان خیلی خوب و دقیق حساب همه چیز رو داره. من اما نه. اما حساب یه چیزی رو خوب دارم و اون روزهایی است که از بدنیا اومدن دخترمون میگذره. مامان ها عمدتا این حساب رو خوب دارند حتی مادری مثل من که خیلی اهل حساب و کتاب هم نباشه. 

عزیز دل من، دختر دلبند من امروز سیصد روزه میشه. از روزی که به دنیا اومد و شنبه هم بود سیصد روز میگذره. همیشه گفتم که محاله خاطره اون روز تابستونی قشنگ رو از یاد ببرم. بارها و بارها برای خودش هم تعریف کردم. اون لحظه اول که دیدمش و بار اولی که شیر خورد رو هرگز فراموش نمیکنم. اون آرامشی که در آغوش مامانیش داشت و اون چهره معصوم و چشمان پر رمز و رازش که به محض دنیا اومدن باز کردشون. 

روزهای اول پر از حس خوب و جدید و البته پر از درد بود. دردی شیرین... . دور و برمون شلوغ بود و من این شلوغی رو اصلا دوست نداشتم. دلم میخواست تو خلوت لم بدم سر جام و فقط به دختر خوشگلم نگاه کنم اما سرو صدا گاهی این مجال رو ازم میگرفت. نمیدونم این چه کاریه که دور و بر مادر و بچه رو که واقعا نیاز به آرامش دارند، اینقدر شلوغ میکنند. بگذریم و از قشنگیاش بگیم که تمومی نداره. یه شب (که از شبهای اول به دنیا اومدنش بود) که برای شیر دادن دیانا بیدار شده بودم، درد زیادی داشتم. همه هم خواب بودند یادمه که به مکافات بلند میشدم و مینشستم. دیانا رو تو کریر میخوابوندیم. بغلش کردم و شیرش دادم موقع شیر دادنش درد زیادی داشتم(زخم نیپل) کلافه شده بودم. خودم بودم و دیانا. درد بود و عشق. یهو با چشمان جادوییش یه نگاهی بهم انداخت و همون لحظه شیر خوردن رو رها کرد و لبخند خوشگل ومست کننده ای زد و چشمانش رو بست. گمون کردم زود بازش کنه اما خوابید. بیشتر از اون نخواست مامانش درد بکشه. دیگه انگار درد نبود اون لحظه فقط عشق بود و عشق و چشمان خیس مادری از سر رقت قلب و کودک شیرینی درآغوشش خفته. 

عاشق مرور خاطرات اون روزهامونم. به دنیا اومدن پسر کوچولوی دایی بابک و خاله مهربان عزیزمون هم بهونه ای بود همراه سیصد روزگی دخترمون که گوشه ای از اون روزها رو بنویسم. تبریک میگم به این دوستان عزیزم و خیلی خوشحالم براشون و برای جمع سه نفره خوبشون آرزوی سلامتی و شادی دارم. الهی که هر کودکی که متولد میشه یه بستر خوب تو این دنیا براش فراهم باشه که بتونه از بودن در این دنیا لذت ببره و شاد باشه و طوری تربیت بشه و  زندگی کنه که هم خودش به بودنش افتخار کنه و هم بقیه به داشتنش ببالند.