او ادامه میدهد...

اولین بار که باهاشون آشنا شدم حدود پنج سال پیش بود. کارهای حسابداری محل کارم رو انجام میدادند. خانوم بسیار خوش برخورد و مهربونی بودند و البته هستند. اون وقتها تقریبا سی و سه سالشون بود. از اون تیپ آدم های خندانی که یک نغمه غم انگیز بزرگ تو چشماشون بود. من از همخون اول باهاشون خوب بودم و کم کم رابطه مون صمیمانه تر شد. یک روز سر ظهر، که خلوت تر بود معمولا اومد پیش من و شروع کردیم به صحبت کردن. ایشون راز اون نغمه غم انگیزی که تو چشماشون موج میزد برام برملا کردند و متوجه شدم مدتیه که از همسرشون جدا شدند و دختر یازده ساله شون هم پیش همسرشون مونده و البته ایشون اهل شهر دیگری بودند و بعد از جدایی به تهران نقل مکان مکرده بودند. وقتی بهشون گفتم حدس میزدم که جدا شده باشید با خنده گفتند نمیدونم توی پیشونی من نوشته شده. گویا از جای دیگر هم شنیده بودند این جمله رو.

اتفاقهای ناخوشایند، زیاد تو زندگیشون افتاده بود. از مرگ زود هنگام پدر و مادر و سرگردانی تا ازدواج ناموفق و خونواده همسر و بدتر از همه جدایی و دوری از دخترشون. روحیه شون اما خوب بود و امیدوار بودند. من از اونجا رفتم و همچنان با هم در ارتباط بودیم تا اینکه برای همیشه برگشتند شهرشون و تصمیم گرفتند دوباره با همسرشون و دخترشون باشند. بعد از چندین بار واسطه گری آشنایان و فامیل بالاخره برگشتن رو راه بهتری برای خود و دخترشون دونستند. به من گفتند اون که داره اونجا میسوزه و من اینجا. پس بهتره با هم بسوزیم.

درکشون میکنم که بعد از اون همه تحقیر و خاطره بد باز هم با اون مرد حاضر به زندگی شد. به خاطر دخترش. یادمه یک بار که دخترش اومده بود پیشش بهش گفته بود چرا اینطوری لباس پوشیدی مامان تو این همه لباس داری؟ دخترش هم دلگیر شده بود که شما همیشه به من گیر میدی و... وحشتناکه، تصورش هم وحشتناکه که دختر دلبندش دور از خودش زندگی میکرد و به عنوان مهمان به خونه اش میومد. 

بهونه ای که باعث شد ازشون بنویسم اومدنشون به منزل ما و تازه شدن دیدارمون بعد از تقریبا 4 سال بود. براشون آرزو میکنم کاری رو که اقدام به انجامش کردم به خیر و خوشی به سرانجام برسه. برای دختر گلشون هم آینده ای خوب و روزهای شادی رو آرزو دارم.