ماه های آخر

دو ماه آخر هم بالاخره رسید.

به قول همسر 215 روزشه نی نومون. البته خوب این با چند روزی خطای سونوگرافی و محاسباتی هست دیگه.

دل تو دلم نیست. هیجان خاصی دارم. هر چکاپی، هر آزمایشی و هر سونوگرافی ای که به خوبی سپری میشه نفس راحتی میکشم.

همسر جان و من مدام به هم دلداری میدیم و هر کدوم سعی میکنیم ضمن لذت بردن از این روزها آماده شیم برای روزهای پر کاری که کمی بیشتر باید صبر و حوصله کنیم.

این روزهای شیرین و کمی سخت دارند به پایان خوبشون نزدیک میشن. روزهایی که آسون ترین و بدیهی ترین کارها برام به کاری شاق بدل میشن. یه چیزی مثل جوراب پوشیدن و حالا هر کاری با قسمت مچ پا و ناخن های پا مربوط میشه سخت ترین کارها هستند. در مرحله بعدی دلا شدن که بهتره انجام نشه و نشستن و چمباتمه زندن به مراتب فشار کمتری میاره. غلت زدن هنگام خواب هم که خوب دیگه جای خود داره ...

اما خوب وقتی یه کوچولوی دوست داشتنی اومدنش رو بهمون هدیه میکنه اینها واقعا معنا نداره و به صورت یه خاطره باقی میمونه.