شمارش معکوس ...

به روزهای پایان اردیبهشت و رفتن بنده به یه مرخصی طولانی نزدیک میشیم. همسر صبح ها که تو ماشین میشینیم شمارش معکوس رو اعلام میکنه و خوشحاله که من کمی بیشتر استراحت میکنم. خودم هم خوشحالم.

فقط بچه ها تو محل کارم کمی دلتنگ میشن و من هم برای اونها. بر ای همه شون و همه لحظه هایی که کنارشون بودم. برای بهار با تمام شیطنت هاش و شلوغ بازیها و درد دل کردناش و اینکه دعواش کنم و بهش چشم غره برم و اون یه وری سرش رو کج کنه و بگه ببخشییید و یه دقیقه دیگه همه چی رو مثل یه بچه دو ساله فراموش کنه و باز روز از نو ... برای خانم ع و تمام وراجی کردناش و اینکه مثل گیگیلی همه کاراش رو کلی طول میده.

برای خانم ق و تمام خانومیش و اون لحن زیبا و کشدار صحبت کردنش و صبوری و متانتش. برای خانم ت و محبتاش و اینکه چقدر همیشه هوای این صندوق کذایی رو داره! برای آقای ح و حتی بی قیدی هاش و دودره بازیهاش ضمن کار.

برای خانم ن و غر غر کردناش و سرتق بازیاش. برای آقای خ که کوچکترین فردمون هست و آدم رو گاهی تا مرز جنون میبره تا کارش رو انجام بده و سربسر بچه ها گذاشتناش و جیغ همه رو دراوردناش. برای مدیر هم دلم تنگ میشه و تمام ماجراها و خونسردیش... برای تولد گرفتن هامون و اینکه تو تولد هر کسی یه داستانی اتفاق می افتاد...

همه اینها که گفتم با همدیگه ساعتهای زیادی از زندگی روزانه من رو تشکیل میدهند و من باهاشون کلی خاطره دارم. خاطرات محیط کار هم شیرینند و هم تلخ اما در کل خوبند.

خوبه که تو ذهن این بچه ها تصویر خوبی از خودم رو بجا گذاشته باشم

خوبه که تونسته باشم گوشه کوچکی از ذهنشون رو با خاطرات خوب از خودم پر کرده باشم

خوبه که تونسته باشم چیزی بهشون بیاموزم و متقابلا ازشون چیزهایی رو فراگرفته باشم

خوبه که همه شون همیشه سلامت باشند و خوشحال ...همیشه