اینجا بدون من

چندین موضوع ذهنم رو به خودشون مشغول کرده بودند که قصد داشتم در موردشون بنویسم اما دلم خواست که این پست رو اختصاص بدم به " اینجا بدون من". فیلمی که شاید بعضیهاتون دیده باشیدش و احتمالا دوستش داشتید.

 

فیلم، یک فیلم تاثیر گذاره. شاید خیلی سر و صدا نکرده باشه اما به نظر من فیلمی خوب از کار در اومده که کسانی که به هنر و سینمامون علاقمند هستند نباید از دستش بدهند.
اینجا بدون من اینقدر ساده است و بی پیرایه که حس میکنید همه شخصیتها رو درک میکنید و براتون ملموسند. حس میکنید فریده(با بازی معتمد آریا) یکی از هزاران مادری است که دور و بر تون دیدید و یا از باهاش برخورد داشتید. یک مادر به معنای واقعی کلمه از خود گذشته که تمام زندگیش دو تا بچه هاش هستند. بازی ها همونطور که گفتم ساده اما خوب و قوی هستند و من در این بین با توجه به کارهای قبلی ای که از بازیگران توانمند این فیلم دیدم باید بگم که بازی صابر ابر خیلی بیشتر از دفعه های قبلیش به دلم نشست. البته پارسا پیروزفر هم نقشی متفاوت رو نسبتا بازی کرده و مثل همیشه خوب  و روون و فاطمه معمتد آریا هم که خوب در توانمندیهاش در ایفای همچین کاراکترهایی شکی نیست. بازی فوق العاده اش رو در نقش گیلانه اگر به خاطر داشته باشید متوجه میشید که او چطور زیبا در نقش یک مادر حل میشه. و صد البته نگار جواهریان در نقش یک دختر معلول جسمی(دختر خونواده) باز هم نشون میده که بازیگر با استعدادیه و اینطور نقش ها رو با وجود مشکل بودنشون خیلی خوب میتونه در بیاره. کلا انتخاب بازیگران فیلم رو من به شخصه دوست داشتم.

فیلم یک ریتم ساده رو دنبال میکنه که عین حال تعمق برانگیزه. معلولیت، یلدا(نگار جواهریان) رو کاملا تسلیم خودش کرده بطوریکه از او که دختری جوان هست و میتونه بسیار پر شور باشه یک موجود گوشه گیر ساخته و از جامعه و مردم دورش کرده. او دختری شیرین و مهربان است اما در برقراری روابط اجتماعی بسیار ضعیف. طوریکه وقتی با اصرار مادر که عقیده داره دختر باید هنری داشته باشد به کلاس گل چینی میرود به گفته مربی، سر کلاس حالش بهم میخوره و دیگر در کلاسها حاضر نمیشود. او دنیایی خیالی برای خودش درست کرده و تقریبا تمام وقتش با عروسکهای شیشه ای اش پر میشود. آنها را تمیز کرده و با آنها سخن میگوید. او در واقع به دنیای خیالی حیوانات شیشه ای اش پناه برده و با آنها آرام میگیرد.

مادر هم که کارگر یک کارخانه است و وضعیت شغلی ثابتی هم ندارد تمام هم و غمش بچه ها و خوشبختی آنهاست و یلدا البته به ظاهر بزرگترین مشکل این خانواده سه نفره است. پدر از دست رفته دچار اعتیاد بوده و مادر همیشه وحشت گرفتاری پسر و البته داماد آینده اش!! را به اعتیاد دارد.

احسان (صابر ابر) هم که شغل پایینی دارد هوای رفتن در سر دارد و عاشق سینماست. او استعداد نویسندگی دارد و تحقق رویاهایش را در آنسوی مرزها میبیند و خود را یک موجود ناکام میبیند که قربانی فقر و مشکلات خانواده گردیده. احسان به نظر من جالب ترین شخصیت رو در این داستان داره و من از هذیان گویی ها و برخوردها و دیالوگ هاش در فیلم خیلی خوشم اومد.

و اما رضا که در همون انبار کذایی یه جورایی همکار و دوست احسان هست و به نحوی به زندگی اونها وارد میشه. او به قول احسان یک مرد معمولی با یک زندگی و آینده معمولیست. یلدا به او دل میبازه و او رو شهزاده رویاهاش تصور میکنه...آشنایی یلدا با رضا او رو کمی از حالت انزوا بیرون میاره اما...

نمونه هایی از همین فریده ها بعنوان مادر و قربانیانی نظیر احسان در جامعه ما کم نیستند و یلداهایی که تسلیم شرایط سخت میشن و اعتماد بنفسشون رو از دست میدهند و میشن یه آدم بی آرزو. اما بهرام توکلی همین ها رو به زیبایی به تصویر کشیده تا این اثر بنظر من یکی از آثار به یاد ماندنی  در سینمای ما بشه.


سکانس پایانی فیلم برخلاف صحنه های فیلم که در کارخونه و محل کار احسان و خانه قدیمی و محله فقیر نشین این خونواده فیلمبرداری شده یک سکانس روشن و گیراست. و نماد خوشبختی این خونواده است که از دیدگاه احسان دیده میشه. بنظر من یک سکانس پر معنی است که من حس کردم مفهوم عنوان فیلم رو با وجود رضایتمندی احسان از دیدن این خوشبختی و کنار ماندن او از جمع و نهایتا غم سنگینی که پس از لبخند رضایت بر چهره اش مینشینه، از همین سکانس دریافت کرد.


این فیلم برگرفته از از نمایشنامه باغ وحش شیشه ای اثر تنسی ویلیامز هست و محصول سال 1389.