ای دوست قدیمی!

بعد از مدتها باز دلم هواشو کرد و باهاش تماس گرفتم. طبق معمول دم دمای غروب. خودش گوشی رو برداشت و مثل همیشه که انگار نه انگار که مدت زیادیه از هم بی خبریم، سریع گرم صحبت شدیم.

 آزاده رو از سال اول دبیرستان که با هم همکلاس بودیم میشناختم. از اون تیپ دخترهایی بود که خیلی زود باهات اُخت میشد و خیلی هم دختر خوب و مودبی بود. از همون اول دوستش داشتم. اواخر تابستون ۷۴ بود که ماموریت باباش(روحشون شاد) تموم شد و به تهران برگشتند. با نامه و تلفن با هم در ارتباط بودیم. گمونم سال ۷۸ بود که ازدواج کرد. من هم اون موقع دانشجو بودم. کم کم ارتباطمون کمرنگ شد اما دوستیمون نه. پیش میومد که یک سال بلکه بیشتر از هم بیخبر باشیم. اما همین که شروع میکردیم به صحبت کردن انگار همون روزهاییه که صبح تا ظهر تو مدرسه با هم بودیم و عصر هم تلفنی با هم صحبت میکردیم.
دوستان قدیمی ام همیشه حس خوبی به من میدهند. یک بی پیرایگی رو در وجودشون میبینم یا شاید هم من میخوام اینطور تصورشون کنم. اما در مواجهه با همدیگه ممکنه که یه بعد پنهان وجودمون رو آشکار میکنیم که اون حس صمیمیت و سادگی گذشته رو در ما متجلی میکنه و حس خوب گذشته و صمیمیت گمشده ای رو که در دیگران مدام دنبالشیم رو زنده میکنه.
خوشحال بودم که کس دیگری غیر خودم در اون زمینه خاص نظری مشابه داشت و او هم با من هم عقیده بود و مهم تر اینکه من رو درک میکرد. این هم یه درد مشترک دیگه.