تو رو سلامت میخوام مثل همیشه!

نگرانشم.
مینویسم که کمی آروم بشم. کلافه ام. نه به اندازه خودش البته.
خیلی وقته که جزئی از خونواده مون شده. در حدود بیست و سه سال. یه عمره برای خودش. الان داماد دارند دیگه. جا افتاده تو زندگیش حسابی. هنوز هم زیباست. مامان بزرگم روحش شاد بعد از گذشت سالها همچنان عروس خانوم صداش میزد.آره عروسمون رو میگم. مثل یه خواهر بزرگتر دوستش میداشتم و دارم. تازه که ازدواج کرده بودند یه دختر شاد و پر انرژی بود. خیلی زود شکیبا به دنیا اومد. یه دختر شر و شور و بلا. عاشقش بودم. هنوز هم هستم. چون با داداشم اینها تو یه خونه زندگی میکردیم شکیبا مثل خواهر کوچیکه ام بود. هر روز، روزی چند بار میدیدیمش.
چی شد یهو اینطور شد و همه چی بهم ریخت؟ نمیدونم اگه منو نبخشه چی میشه؟ بعد از اون اتفاق نه من و نه هیچکس دیگه جرات نکردیم در موردش صحبت کنیم. حتی جرات نکردم ازش بخوام که منو ببخشه. نمیخواستیم چیزی رو مرور کنیم. اون هم شاید همینو میخواست. هنوز هم دوستش دارم. اون رو نمیدونم. سعی کردم اشتباهاتم رو جبران کنم.طی این سالها خیلی چیزها عوض شد و خیلی چیزها فراموش.
الان نگرانتم.
فقط امیدوارم زودتر خوب شی. این نگرانی چهره، کلافگی حین حضورت توی جمع که متوجه صحبتهاشون نمیشی و همینطور لرزش دستت و نگرانی همسر و بچه هات رو دوست ندارم. میخوام زودتر تموم شه. زودتر خوب شی. مثل همیشه سربسرمون بذاری و با تلفن اوقات متمادی رو با هم صحبت کنیم. دلم میخواد همه چی مثل روزهای اول بشه و بیماریت مثل یه شوخی بی مزه  باشه و تموم شه. مثل خواب آشفته ای که همه مون از بیدار شدنش خرسند بشیم و بخندیم. انگار که اصلا اتفاقی نیفتاده باشه. در حال حاضر دیگه چیزی غیر از این نمیخوام.
خدایم کمکش کن!