تاثیر

کنار هم روی صندلی های تاشو مون کنار ساحل نشسته بودیم و به امواج نگاه میکردیم. سکوتی طولانی بینمون بود. باد میومد و دریا نسبتا نا آروم موج میزد. اینقدر خنک بود که یه پتوی نازک رو پامون انداخته بودیم و بهمون میچسبید. سکوت بینمون رو شکستم و گفتم " دریا انگار ذهن آدم رو شخم میزنه". همسر معمولا سئوالهای فلسفی و روان شناختی منو جواب نمیده و بحث اگه اجتماعی و صد البته سیاسی باشه خوب صاحب نظره و میتونیم ساعتها با هم در موردش صحبت کنیم. پس سکوت پیش رفت و من ادامه دادم:
  _انگار ناخوداگاه آدم رو بیدار میکنه و یاد اتفاق ها و کسانی میندازه که خیلی دور از ذهنند. میدونی دیشب کی رو خواب میدیدم؟
_ هوم؟ کی؟
 _ اعظم !!!!!
_ اعظم؟ اعظم ما؟

_اوهوم. وای خواب خوبی نبود اصلا. میدونی تو خواب همه اش با هم دعوا میکردیم. البته اون دعوا میکرد. نمیدونم واقعا چرا. بعدش... منو زد.با مشت...
_ (تکونی خورد) غلط کرد. میرم داغونش میکنم.
_جدی که نبود تو خواب بود حالا تو هم. اما میدونی چیه؟ من اصلا مدتها بود بهش فکر نمیکردم. خودت که میدونی هیچوقت ازش خوشم نمیومد. از همون برخورد اول. نمیدونم یه حسیه. بار اول که با کسی برخورد میکنم یه حسی بهم میده. همون حس اولم هم معمولا درسته. اعظم با من تا بحال برخورد بدی نکرده. اما نمیتونم حس خوبی نسبت بهش داشته باشم. میدونی به شیرین کاری هایی که تو فامیل شما کرده اصلا کاری ندارم. این حس خودمه. به همین دلیل هم خواب خوبی در موردش ندیدم.
_ تو نگران نباشی ها. خودم امشب میرم تو خوابش حالشو میگیرم. (و دو تایی میخندیم)
_ آخه دو شب پیش هم خواب یکی از همکلاسی های دانشگاهم رو دیدم. سولماز. تبریزی بود. دختر خوبی بود. میدونی این یکی رو دیگه اصلا بهش فکر نمیکردم. خیلی وقته. میدونی دختر قشنگ و مغروری بود. اما من دوستش داشتم. از همون اول. از تبریزی های بامرام و البته ناسیونالیستمون بود. شاید از همه شون ناسیونالیست تر. تو کلاسمون خیلی ها ازش خوششون نمیومد. رک بود. خیلی هم بگو و بخند نبود. اما میدونی غیر از اون حسم چیز دیگه ای هم بود که باعث میشد تو ذهنم همیشه از سولماز خاطره خوبی داشته باشم و هنوز هم ماندگار باشه. خوب تو جمعی که همه ترکند خودت میدونی که هر کسی یک رگی یا ریشه ای از آذری بودن داشته باشه نباید فارسی صحبت کنه. اما تو جمعی که من بودم سولماز به هیچکس اجازه نمیداد ترکی صحبت کنه. میگفت بچه ها رها فارسی حرف بزنید. اون تو جمعمونه و باید حرفای ما رو متوجه بشه.
_ آره بابا میدونم بچه های ما هم که ترک یا کرد بودند وقتی به هم میرسیدند دیگه ما رو از یاد میبردند و آنتن رو بر میگردوندند به سمت کانال خودشون.

_ آره خوب. حالا ببین من چی کشیدم. تو که تهران درس خوندی. میدونی دانشکده رو خواب میدیدم که بعد از سالها برگشتم اونجا و تنها کسی که میشناختم سولماز بود. چقدر از دیدنش خوشحال شدم. همدیگه رو بغل کردیم و حسابی حرف زدیم. سولماز منو برد خونه خودش. ازدواج کرده بود. با برادر یکی از همکلاسی هامون. وای گمون نمیکنم سولماز اون پسره رو اصلا آدم حساب میکرد. اما وقتی ازش پرسیدم که باهاش خوشبختی گفت آره خیلی. خیلی مهربونه. نمیدونم واقعا سیامک اینقدر که سولماز میگفت مهربون به نظر نمیومد. خوب لابد هست دیگه. زنش بود خوب.
_ حالا واقعا قرار بود با هم ازدواج کنند؟
_نه بابا. سیامک از یکی از بچه ها خواستگاری کرده بود. اما باور کن یادم نیست کدوم یکیشون بود. اما مطمئنم سولماز نبود.

با خودم فکر کردم چقدر خوبه که بتونیم اون حس خوبه رو تو آدم ها زنده کنیم  و تو ناخوداگاهشون اثر مثبت و خوبی بذاریم تا هر وقت و به هر دلیلی تو خوابشون رفتیم صبح که از خواب پا شدند اون حس خوبه همراه روزشون باشه. چون ما بدون اینکه خبر داشته باشیم با حرفها و کارهامون رو دیگران تاثیر میذاریم و چه بهتر که این تاثیره مثبت باشه.