مادر

چقدر این روزها هواتونو کردم. چقدر دلم خواست ازتون بنویسم. دلم میخواست بغلتون میکردم و با آرامش آغوشتون آروم میگرفتم. مدتیه که از پیشمون رفتی و الان خیلی دوست داشتم، مادر راست میگم خیلی دوست داشتم پیشمون باشی. اونقدر دلم میخواست مفتخرمون میکردی و با مامان میومدید و چند روز پیشمون میموندی.

با اون ادبیات خاص و قشنگت برامون حرف میزدی و گاهی هم در جواب اذیت های گاه و بیگاه و تحریک کردن های مکرر بهمون چشم غره میرفتی. یادت میاد مامان که میخواست عطسه کنه و دلش میخواست بلند عطسه کنه و شما دعواش میکردی و از اون گوشه چشمهای قشنگت بهش نشون میدادی و یهو یه جمع از این حرکتت منفجر میشد و شما هم آخرش میخندیدی و این باز و باز تکرار میشد. اینقدر مهربون بودی و خوش قلب که از هیچ کس دلگیر نمیشدی.

اون شوری ای رو که خاله برام درست کرده بود رو یادت میاد که با چه وسواسی نگهداری میکردی و هیچکس جرات نمیکرد از کنارش رد بشه. تا زمانی که اومدم بردمش و خیالت راحت شد. گفتی روله امانته.

چقدر به نماز و عبادت هات حساس بودی مادر. یادته دانشجو بودم و بهت که زنگ میزدم و با التماس ازت میخواستم که دعام کنی و میگفتی روزی نمیدونم چند تا صلوات داری. یادته میگفتم برای سمیرا هم دعا کن و میگفتی سمیرا هم داخل دعاست. قربون اون ادبیات خوشگلت بشم من. اون واژه هایی که فقط مخصوص خودت بود و بس. یه واژه ای مثل جیملاستیکی!

تنها کسی بودی و هستی تو کل زندگیم که شناختم و اینقدر بی نیاز و بزرگ منش بود. هیچی رو برای خودت نمیخواستی. اصلا چیزی نمیخواستی. هر چی هم داشتی به دیگران میبخشیدی. چه روح بزرگی داری شما! به قول خودت روحت شاد. گرچه این جمله رو تو در مواقعی به کار میبردی که باید میگفتی دمت گرم.

دلم نمیخواد این اواخر رو برای خودمون یاداوری کنم. اواخر زندگی تو میگم. همون هشت ماه آخر رو که سکته کرده بودی و بی حرکت مثل مجسمه مریم مقدس تو رختخواب خوابیده بودی. همه چه خوب خودشون رو اون روزها نشون دادند کمااینکه همه اش بالاخره تموم شد. بهتره بهش فکر نکنیم نه؟ اون موقع بود که جسم نحیفت گنجایش روح بزرگت رو نداشت و پرواز کرد و از پیشمون رفت.

حدود سه سال پیش روز یه خانوم مسن اومده بود پیشم که بد جوری منو یادتون انداخت بعد از رفتنش باهات تماس گرفتم و باهمدیگه صحبت کردیم. چقدر خوشحالم که اون کارو کردم و با چه عشقی اون هم. الان با یاداوریش به جای شرمسار شدن لبخند میزنم و بغضم از نبودنت ادر حال حاضر در کنارمونه.

چقدر خوب  که به جای شکستن دلها مالک اونها بودی. 

چقدر خوب که اینقدر بزرگ منش و بی ریا و با صداقت بودی. یه دنیا عشق و پاکی بودی. خود خود صبر بودی. بی هیچ شکوه ای.