حاج آقا

از مسیر همیشگی محل کار به خونه خیلی سریع رسیدیم. من هم که سرگیجه و سر درد و کرختی و اسپاسم امونم رو بریده بود بعد از نوشیدن یه لیوان چای دستپخت مادر همسر همراه همیشگیم کیسه آب گرم روکش آبی مو برداشتم و رفتم تو اتاق دراز کشیدم. بعد از رخوت خوبی که بهم دست داد تو گیر و دار درد و گرمای مطبوع خواب منو با خودش برد. وقتی پا شدم و با حالت خواب آلود رفتم بیرون حس کردم که اون بیرون یه خبرایی بوده. با شتاب پرسیدم پس "حاج آقا" کو؟ یهو مادر و پسر یه خنده معنی داری کردند و مادر کوتاه جواب داد: رفت بیرون. من هم با تعجب: بیرون؟ _بله با قهر رفت...

دلیل خنده هاشون رو فهمیدم و منم لبخند زدم. همسر ادامه داد که کلافه شده الان هم کلی با ما دعوا کرد. میدونستم موضوع چیه و چرا حاج آقا چرخ همه رو پنچر کرده. گفتم خوب حالا مگه چند روزه شما اومدید. مادر گفت قبول نمیکنه میخواد بره میگه من دیگه نمیمونم. اوهی گفتم و نشستم که امکان نداره...نه... تا آخر تعطیلات بعد از مدتها اومدید. اصلا ببینم مگه تو اون مغازه چه خبره حاج آقا میخواد همش بره اون تو؟ پس عمو چی ، عمو که هستند. ما نمیذاریم. همسر با ملایمت گفت. به ه ه ! زیر بار این حرفا نمیره و مادر با مرغش فقط یه پا داره حرفشو تکمیل کرد. دستامو گذاشتم رو زانوم و به زمین برای چند ثانیه خیره شدم. یاد روز اومدنشون افتادم که مادر قول ده روز رو از همسرش میگرفت و ایشون هم با اکراه قبول کرد. سرم رو بالا کردم به چهره متفکر و همیشه خندان مادر نگاه کردم و با لبخندی اندوهگین گفتم چی بگم... میدونستم اون هم خیلی دلش میخواد بیشتر بمونن. حدود 40 دقیقه بعد با یه بسته بستنی اون هم با طعم انبه از راه رسید و از چهره اش مشخص بود که یه پشیمونی بعد از به وجود اومدن دلخوری رو داره. همسر میگه دیگه قلب حاج آقا قطرش یک آنگسترومه! تا یه چیزی میشه سریع اشک تو چشماش جمع میشه  و بغضش میگیره. من هم با ذوق گفتم آخ جونمی شما از کجا متوجه شدید که من عاشق طعم انبه هستم؟ خندید و گفت میدونم دیگه. 

         

حاج آقا؛ آره همه حتی بچه هاش با این عنوان خطابش میکنند. با حساب و کتاب های همسر ایشون متولد 1308 هستش. چون میگه وقتی انگلیس ها هواپیماهاشون میومد رد میشد(1320) من 12 سالم بود. زندگی پر ماجرایی داشته گاهی گوشه هاییش رو برامون تعریف میکنه. مرد کوچک اندامیه با موهایی یکدست نقره گون  و دلی صاف و زلال؛ زلال تر از آب هر چشمه زلالی که میشناسید. آرومه خیلی آروم.  دیسیپلین های خاص خودش رو داره. سر شب میگیره میخوابه و صبح زود کله سحر بیداره. تو خونه هم که هست بیکار نمیمونه و سرش رو به یه جایی سرگرم میکنه. یکی از کارهایی که سرگرمی های مورد علاقه اشه اینه که از یه نونوایی ماشینی که به خونه شون زیاد هم نزدیک نیست میره چندین تا نون میگیره و با یه قیچی کوچیک به تیکه هایی در حدود 2 در 2 میبره و میبره تو بالکن و پشت بوم خونه شون برای پرنده ها میریزه. از وقتی خودش رو شناخته کار کرده. حتی وقتی پدرشون زنده بوده. بعد که ایشون فوت میکنه میشه نون آور خونه و خرج مادر و برادر و خواهر کوچکتر خودش رو میده. مادر و خواهرش که فوت کردند اما هنوز بزرگترین حامیه برای برادر کوچکترش. با هم کار میکنند و تو یه مغازه در حدود 50 ساله که با هم شریکند. کار جزئی از وجود حاج آقاست و همین اصرارش  برای رفتن هم برمیگرده به این که از بیکاری کلافه شده. میره بیرون تو پارک نزدیک خونه میشینه اما باز طاقت نمیاره. یه حس عذاب وجدان هم داره که عمو رو اونجا تنها رها کرده و اومده. البته بگم که ای کاش اینقدر که هوای عمو رو داره عمو یه کوچولوش هوای ایشون رو داشت.

این گوشه ای از داستان حاج آقای ماست. حاج آقایی که خیلی دوست داشتنیه و گمون نکنم کسی پیدا بشه و بگه که تو زندگیش ازش رنجیده خاطر شده.