مادیگیلیانی

فیلم بسیار تاثیر گذاری بود. خیلی دوستش داشتم. به آزی گفتم فریدا رو دیدی ؟گفت آره و تو مادی گیلیانی رو دیدی؟ قیافه شو جوری که از یه چیزی خیلی خوشش میاد و یه عشوه خاص میاد کرد. گفتم نه. گفت من دارم و ازش گرفتم و دیدم.

مادیگیلیانی

ساخته میک دیویس ۲۰۰۴

با بازی: اندی گارسیا(آمادئو مادیگیلیانی) -السا زیلبرستین(ژان) -امید جلیلی(پابلو پیکاسو) ...

بازی اندی گارسیا رو در کل که دوست دارم و اینجا هم بیشتر از هر جای دیگه. کلا اندی گارسیا رو دوست دارم. این بیوگرافی دلنشین همون طوری که از اسمش میاد در مورد نقاش شهیر ایتالیایی اوایل قرن بیستم و هم دوره پابلو پیکاسو یعنی"آمادئو مادیگیلیانی"است.

داستان این فیلم در پاریس و در سال 1919 اتفاق می افته. آمادئو بسیار با استعداد است اما نمیتونه از پس مخارج زندگیش بربیاد و خونواده دختری رو که در دام عشقش گرفتار اومده کاملا مخالف او و ازدواجشون هستند. این دو صاحب فرزند میشن و زندگی از هر جهت بهشون فشار میاره در این بین آمادئو رقابت تنگاتنگی هم با پیکاسو داره. 

من سکانس های آخر فیلم رو خیلی دوست داشتم و اون مسابقه و نقاشی ای که از ژان کشید  و برنده شدنش و ... . تراژیک بود و دردناک. 

یک تحلیل روان شناختی هم درباره این فیلم یه جا پیدا کردم که اگه دلتون خواست برید تو ادامه مطلبم بخونیدش. این فیلم هم از جمله فیلمهایی است که توصیه میکنم حتما ببینیدش.

                   

مادیگیلیانی نقاشی سرمست، سرگردان و یه لاقبا است که در  پی جلب توجه زنان با نقاشی ، صمیمی و خونگرم ظاهر می شود. وی از این صمیمیت به عنوان یک دام برای جلب توجه و گرفتن اعتماد استفاده می کند. مادی نزدیکی و صیمیت زودرس دارد و با بررسی گذشته وی رفتارهای کنونی اش معنای دیگری پیدا می کند. مودی یهودی بوده و در آن زمان یهودیان به شدت منفور بوده اند. مودی به علت از دست دادن زندگیش در دوران کودکی امنیت را از دست داده و همیشه در پی گرفتن این امنیت بود. مودی با صمیمیت زودرس، گرفتن دود سیگار با دست، به تصویر کشیدن زنان لخت، مصرف الکل، ارتباط با زنان و… در پی گرفتن و تجربه کردن است.

                                

وقتی این احساس امنیت و گرمی از دست رفته است، او حتی برای گرفتن امنیت نیز بی اعتماد بوده، مشکل مودی عدم اعتماد بود و این بی اعتمادی او را تبدیل کرده بود به مردی که احساس مسئولیت نمی کند، متعهد نمی شود و یک جا بند نمی شود. او حتی باور نکرد که ژان می خواهد با او بماند و باور نکرد که کنار ژان بتواند امنیت از دست رفته خود را تجربه کند. به تصویر نکشیدن چشم های ژان هم نمادی از بی اعتمادی او به ژان است. 

                                  

مودی در نقاشی هایی که می کشد، گردن زنان را بلند طراحی می کند. گردن بلند زن، زاویه دید بچه به مادر است. مودی در واقع همه جا مادر خود را نقاشی می کند و در آخرین تصویری که از ژان می کشد، ژان دستهایش را صلیب وار، روی سینه اش گذاشته که تداعی کننده مادری است که کودک خود را بغل کرده و شیر می دهد. نقاشی که مودی از ژان کشید، شبیه پرتره ای است که در دوران کودکی روی دیوار کشیده بود. مودی در واقع گذشته خود را زندگی می کند وهمان روال تکرار می شود.  

ژان، همسر مودیگیلیانی با بازی السا زیلیرستن زنی که قصد خودکشی دارد و ادعا می کند که عشق واقعی دارد. ژان پدری دیکتاتور دارد و مردی را به عنوان همسر انتخاب می کند که کاملاً نقطه مقابل پدرش است. او پدرش را مسبب مشکلات خود می داند و از رابطه با مودی دنبال گرمی و عاطفه ای است که از پدرش نگرفته است. به همین دلیل جذب مودی می شود که صمیمیت زود هنگام نشان می دهد. ندیدن گرمی و محبت از پدر زخمی در ژان ایجاد کرده بود که مودی مرهم آن شد و با مرگ مودی ژان نتوانست این زخمی که دوباره سرباز کرده بود را تحمل کند و در نتیجه خودکشی می کند. ژان عاشق نبود بلکه وابسته به مودی یا مرهم خود شده بود و بدون آن نمی توانست زندگی کند.

                          

پدر ژان برخلاف منافع دخترش در پی صادر کردن رای خود و اعمال قدرت و نفوذ است. مادر ژان شخصیت خردمند داستان و نمادی است از واقع گرایی. او می داند که چرا دخترش وابسته به مودی شده، او حتی تحول شخصیت مودی را قبول می کند و با دزدیدن بچه از پرورشگاه سعی می کند، بنای خانواده آنها را محکم کند.

پیکاسو با بازی امید جلیلی نمادی است از بچه خوب و موفق که مورد تنفر بچه تنبل (مادیگلیانی) است. پیکاسو نماد قدرت است و در بازی قدرت گیر کرده است. پیکاسو اگرچه قدرتمند به نظر می رسد، اما برای داشتن قدرت، تلاش مضاعف دارد و همه جا می خواهد ثابت کند که من قوی هستم و ژست قدرت می گیرد و با خود اسلحه حمل می کند. پیکاسو مودی را پیش استاد خود می برد تا به استادش ثابت کند من موفق هستم و مودی نماد یک فرد ناموفق است. در واقع مردی که تا این حد در پی ثابت کردن موفقیت است، فردی است که از درون، احساس ناموفق بودن می کند.

در بررسی رابطه مودیگلیانی با پیکاسو موارد قابل ذکر فراوان و جالبی وجود دارد. این دو در رقابتی دائمی به سر می برند. رقابت این دو شبیه رقابت شاگرد زرنگ و تنبل کلاس است که هر دو در پی تضعیف طرف مقابل هستند. مودی در قالب محبت خود را به پیکاسو نشان می دهد، او را می بوسد. به نظر می رسد این دو از هم متنفر باشند اما در اصل این دو، ویژگی هایی دارند که نمادی از نداشته های طرف مقابل است.

                   

در نمایشی که در خیابان برگزار می شود، افراد تاثیرگذار در زندگی مادی به چشم می خورند، ازجمله مادرش و چند شخصیت دیگر که همگی پیکاسو هستند. وقتی مادی با برداشتن ماسک پیکاسو خودش را می بیند، این نکته مشخص می شود که مادی جنبه هایی از خودش را در پیکاسو می دیده است. پیکاسو هم مثل مادی امنیت ندارد، چون با قدرت این امنیت را کسب کرده است.

نقطه اوج فیلم صحنه ای است که مودیگلیانی در نمایشگاه است و کاملاً معقول رفتار می کند. او از بازی همیشگی خود بیرون آمده و ظاهراً تغییر کرده ، این اتفاق وقتی می افتد که مودی به ژان اعتماد می کند و این اعتماد باعث غنای عاطفی شخصیت مودی شده و رشد شخصیتی پیدا می کند. پرخاشگریها، مسخره بازی ها، محبت های ظاهری و نیش زدن ها کنار می رود. پیکاسو هم رشد شخصیتی پیدا می کند و از بازی “من قوی ترم” بیرون می آید. چون میبیند مودی تغییر کرده و آدم ترسناک همیشگی نیست. وقتی این دو از بندهایی که مانع رشد آنها بوده بیرون می آیند، می توانند هنر واقعی خود را به نمایش بگذارند.

پیکاسو تصویر مادی را می کشد و مادی تصویری از ژان را . هردو افرادی را می کشند که در تحول شخصیتی خودشان بزرگترین نقش را داشتند.

مادی این بار چشم های ژان را نقاشی می کند که نمادی از اعتماد به ژان است. لباس او را آبی می کشد که نشان دهنده آرامش است که مودی از این اعتماد تجربه می کند. طرز نقاشی کشیدن مودی بر عکس بقیه نقاشان که همراه با تنش است، توام با آرامش می باشد. مودی همچنان درگیر الکل است و با انداختن قلم در انتهای نقاشی به داخل بطری، اتمام مصرف الکل را نیز اعلام می کند.

                               

مادی هنگامی که در ابتدای این تحول شخصیتی قرار دارد، در آستانه دیوانگی قرار می گیرد، چون تعادل روانی او به هم خورده است. وی مدتها با عدم اعتماد و امنیت زندگی کرده و حالا اعتماد را تجربه می کند. تغییر، همیشه با نوعی عدم تعادل همراه است. این دیوانگی نوعی نماد برای تحول است، نمادی از ترس و ماندن در برزخ قبل از تصمیم نهایی.

ارتباط هنر و دیوانگی یکی از مباحثی است که در این فیلم نشان داده شده است. هنرمند فردی است که برچسب خورده و از همه جامعه طرد می شود. عدم تعادل روانی این هنرمند مربوط به زندگی خلاقانه خود نیست، بلکه به این علت است که هنرمند به خاطر سبک زندگی خلاقانه خود و تفاوت با روتین های همیشگی زندگی مردم عادی، احساس تنهایی و طرد شدگی می کند. حتی افراد زیادی اطراف هنرمند جمع می شوند تا ادای هنرمند بودن را در بیاورند، یا از هنر به عنوان یک دکور استفاده کتتد. اما در حقیقت هنرمند تنهاست، برچسب می خورد و در معرض آسیب های اجتماعی قرار می گیرد.

تحلیل گر: دکتر وحید مجتهدزاده

http://bineshenoe.ir/?p=253