واکنش ما!

جمعه شبها آثار تهمینه میلانی رو حتما از manoto 1 میبینم. بعضی از فیلم های این خانم رو برای چندمین بار نگاه میکنم و گاهی هم  اولین باره که میبینم.

جمعه ای که گذشت با همسر "واکنش پنجم" رو دیدیم که بسی بحث برانگیز بود برای ما دو تا.

                       

همسر معتقده که یکم غلو میشه تو یه همچین فیلمهایی و فیمینیستیه. گرچه خود جناب همسر مخالف سرسخت ظلم و خودخواهیه. به نظر من فیلم های تهمینه میلانی فیمینیستی نیستند؛ نگاهی به بعضی سنت ها و نگاه های غلطه و میتونم بگم تهمینه میلانی به زن نگاه میکنه!

                             

چرا که زن اغلب دیده نمیشه. تو جامعه ما که یک جامعه دینی هستش سنت با یک سری رسم و رسوم عربی(به بهونه دین) قاطی شده و همه اینها منجر به نگاهی بس چندش آور به زن میشه. گاهی از سخن هایی که در مورد زن بیان میشه به معنی واقعی کلمه حالت تهوع بهم دست میده. همسر میگه که جامعه و قانون ما درسته که به زن اهمیت نمیده اما چیزی هم برای مرد به ارمغان نیاورده. حق طلاق و حق نگهداری از فرزند به چه درد مرد میخوره. اما منظور من نادیده گرفتن زنه درسته که در جامعه ما انسان در کل هیچ ارزشی نداره اما زن همچنان یک موجود فراموش شده باقی مونده. 

پر رنگ تر شدن زن در اجتماع هم به این مسئله کمکی نکرده. یه تفکر سنتی آزار دهنده در مورد زن هست که به سادگی نمیشه از بینش برد درست مثل نگرشی که عمده مردم جامعه مون در مورد خدا و حواشی دین دارند. چسبیدن به یک سری خرافات که هم خودشون و هم نسل های بعد رو به فنا میبره... سالهای سال گذشته و خیلی چیزها تغییر کرده اما برخی افکار همچنان در قرن ها و بلکه هزاره های قبل به جا مانده و بوی کپک زدگیش غیر قابل تحمل و گاهی میتونه نابود کننده باشه.

    

از همون بچگی بذر ترس و تفاوت تو وجود این موجود ظریف کاشته میشه و تفاوت ها بهش دیکته میشه و ترس میشه همزاد و همراه همیشگیش تو نمیتونی خوب رانندگی کنی تو نمیتونی تنها این کارو کنی و ...و جالب اینکه این اونه که باید به قهرمان شجاعش دلگرمی بده و مصالح محکم این ستون باشه.  این تناقض ها تو وجود زن همیشه جالب بوده. محکم در عین حال شکننده، صبور در عین حال سرکش. تو سختی ها اونه که سپر بلاست تو مصیبت ها اونه که دلداری میده و تحمل میکنه. یه اقیانوس مهر و به قول دوست عزیزم آقای جعفریان این محبت مثل خون تو رگهاش جاریه و این یه جوشش درونیه. 

کل کپک های موجود در فکر این جامعه به طرز وحشتناکی مقاوم به درمان شدن و به سختی میشه یه درمان مناسب براش پیدا کرد. اما کماکان همان پروفیلاکسی بسی بهتر از درمان پاسخ خواهد داد و باید نطفه شو از همان کودکی در ذهن فرزندانمون ببندیم تا با بزرگ شدن این نطفه ها در کل جامعه کمی از حالت ناامید کننده جامعه کاسته بشه و باشه که بهبودی کم کم پدید بیاد...      

و

تاسف و هزاران تاسف که اولین حمایت کنندگان از قانون های ضد زن همانا خود زن است. ابتدا باید زن ارزشهای وجودی خودش رو بفهمه تا به کسان دیگه اجازه نده که باهاش اونجور که دلشون میخواد رفتار کنند. باید روشن و بلند فکر کنه تا بتونه تاثیر بذاره. که به نفع کل جامعه است که به سمت شفا پیش میره...