التیام

   

زن، خواب آلود از تختخواب پایین اومد و تو حالت گیج و منگی اولین چیزی که به ذهنش رسید خونه ی پر از خرده شیشه ای بود که راه رفتن و مانور دادن درش دیگه آسون نبود. صاف رفت سراغ دفتر جلد قرمزش و بار ذهن شلوغش رو کمی اونجا خالی کرد.

دفتر رو بست و مستقیم جلو رو نیگا کرد. چشمای پف کرده اش بدجوری میسوخت. انگار بعد از مستی سختی از خواب بیدار شده باشه؛ سرش بدجوری سنگینی میکرد. دیگه به اتفاقهایی که شب گذشته افتاده بود فکر نمیکرد.  فقط حس بدی نداشت. حالتش مثل یه ریکاوری بود که بعد از درد و رنج و بیماری حادی حاصل شده باشه. حال هر دوشون همین بود. انگار که یه چیزی شبیه به یه کورک بزرگ، یه غده، یا یه دمل چرکی و شایدم یه شیئی مثل گلوله رو جراحی کرده باشند و در آورده باشندش. چیزی که بارها و بارها درد گرفته و خواسته که سر باز کنه اما مجالش ندادند و باز به حال خودش رهاش کردند. کمی فقط بی حسش کردند، اونم لوکال. اما حالا با تمام سختی بالاخره تن به تیغ دادند. درد کشیدند، فریاد زدند، اشک ریختند و شکستند. انگار رنج مزمنی رو به کنار زده باشند. گوییا زایشی پس از در هم پیچیدنی عظیم پدید آمده باشه.

از آنجایی که از پس این همه شیشه و کریستال شکسته به تنهایی بر نمیومد. باز برگشت به تختخواب و به مرد تازه از دیار خواب آمده اش لبخند زد.

- پا میشی؟

ـ اوهوم[با لبخند]

ـ کار جنون ما به تماشا کشیده است. نمیتونم تنهایی کاریشون کنم خودت باید کمکم کنی.

ـ خوب کاری کردی حالا پا میشیم جمع میکنیم.

روبروی هم اول به تماشای کارشان می ایستند و بعد با احتیاط شروع به برداشتن تکه های بزرگ شیشه میز میکنند. مرد کمی عصبیه و زن خیلی خونسرد گهگاهی بهش نگاه میکنه و لبخندی کمرنگ رو بهش تحویل میده. 

صدای خرچ و خرچ مکش خرده های شیشه به درون ماشین غرنده جارو برقی زن رو در حالیکه توی آشپزخونه داره تکه های بزرگ شکلات خوری کریستال و بطری زینتی روی اوپن رو برمیداره به فکر میبره که "خوبه خشمش رو روی خرد کردن اینها خالی کرد وگرنه چه سمی در وجودش منتشر میشد." به تلخی به کسانی فکر کرد که بودنشون مثل خوردن زیاد داتورا برای دیگران مسموم کننده است.