م ی گ ذ ر ی م

گوشی رو که قطع کردم لرز افتاد تو دلم  یهو انگار یه آبشار موقع پایین اومدن تو دلم یخ زد. ساکت ساکت نشستم و هیچ حرفی نمیتونستم بزنم. اینجور موقع ها هیچی نمیتونه گرمم کنه هیچی. 

رفتم کز کردم پهلوی بخاری و تو سکوتم نشستم. آخه یکی نیست بگه حالا زنگ نمیزدی نمیشد؟  فکر کن وجود خارجی ندارم هان؟ اصلا همه تون همین فکرو کنید. دیگه تو خونه تلفنم رو سایلنت میکنم تلفن خونه رو هم از برق میکشم. اینطوری بهتره. خودم بعدا زنگ میزنم. 

 انگار کلی تلاش کردم برای ساختن یک قلعه؛ ساختم، خوب هم ساختم؛ اما این قلعه شنیه. 

تو که خیلی برات فرق نمیکنه که من کجام و چکار میکنم. میفرستم چشم به همین آدرس جدیدت میفرستم باشه. برام ادرس جدیدت رو بذار. الان برم عکسای نیکا رو بفرستم به آدرس جدیدش. 

تو راه برگشت به خونه یه بغضی سر گلوم گیر کرده بود و از اون مواقعی بود که اصلا دلم نمیخواست تنها گریه کنم؛ دلم یه شونه میخواست و یه کسی که آرومم کنه. در رو که باز کردم پشت سرم خانم همسایه واحد بالایی داشت میومد. اشکام داشت تو چشمام میرقصید. تو تاریکی نسبی جلوی در بهش لبخند زدم ونگاهم رو بعد از یکی دو ثانیه ازش دزدیدم و سلام...

باید  از یه جایی شروع کنم دیگه. اول میخوام آرایشگرم رو عوض کنم. لیلا خانوم هر سازی زدی گفتیم کارت خوبه هیچی نگفتیم، رقصیدیم. طولش دادی، غر زدند سرمون گفتم این ابروهای خوش طاقم رو دست کی بدم آخه؟ (کی میره این همه راهو؟) اما دیگه رها نمیرقصه بسه ... شیر نخوردنش رو در 6 ماهگی که یادته؟ آستانه رها بالاست اما خوب اگه از حد آستانه بگذره...

آه بس کنم دیگر... خوب بگذریم...