...کنارم قدم میزنی تا بهشت...

حتما تا بحال براتون پیش اومده که وقتی که برمیگردید و به برخی از کارهایی که در گذشته انجامشون دادید، مثلا متنی رو که نوشته اید یا هرچه...  نگاه میکنید با خودتون بگید که " وه! من چطور این کار رو انجام دادم". گاهی باورم نمیشه که این من بودم که این کارها رو انجام دادم. البته کماکان ادامه هم داره. گاهی کسی یا چیزی انگیزه حرکت شما میشه و باعث میشه مثل یک کوه حتی در برابر مصائب زندگیتون هم بایستید. 

آره ماها گاهی لازمه که با یک انگیزه خودمون رو بیشتر باور کنیم. چون در واقع اون قدرته درون خودمونه. یه تلنگر و یا یک کاتالیزور لازمه که اون جنبش درونمون شکل بگیره و بشیم یه کوه استوار در مقابل همه سختیها. یکپارچه صبر و آرامش بشیم. 

من امیدوارم اون عامل و انگیزه، هر کی که هست و هر چی که هست مانا باشه و ما بتونیم اون قدرت درونمون رو بیشتر باور کنیم. 

خالی از لطف نیست صبوری روزبه نعمت اللهی رو گوش کنیم.