این وادی...

مادر بودن بارها گفتم که فقط به حمل نه ماهه بچه و زایمان و سختیهاش نیست. شک ندارم که داشتن یک موجود درون وجود خود، یک پدیده ویژه است که چیزی معادلش تو زندگی یک زن به این صورت وجود نداره. اما تنها این نیست. عشق دادن و عشق گرفتن از او، با عشق به کارهاش رسیدگی کردن و درک روحیات و عادت هاش و پیوسته و با شور و شعف شاهد بزرگ شدن و پیشرفتش بودن هست که دنیای مادرانه رو اینقدر خاص و عاشقانه و دوست داشتنی میکنه.
همون استرسی رو که به وقت حموم کردنش به وقت کوچکی داری و تمام هوش و حواست تو اون وقت معطوف اینه که به بهترین شکل حمومش کنی و تمام وسواسی رو که به خرج میدی و اینکه تمام حواست جمع میشن تو دو تا دستات که یک موجود کوچک رو خوب و سفت نگه دارند تا مبادا لیز بخوره. وقتی مراقبی مریض نشه و وقتی با جون و دل به وقت بیماری ازش مراقبت میکنی. وقتی نگران آینده و درسهاشی. همون وقت که با حوصله کنارش مینشینی و باهاش صحبت میکنی و بهش صحبت کردن و دیگر رفتارها رو آموزش میدی همه اینها شما رو هم نزدیک تر میکنه و محبت خاصی رو بینتون بوجود میاره و این یقینا یه حس خوب و دوطرفه است. بعد های تازه وجود آدم شکوفا میشه. این کارها رو حتی اگه مادر حقیقی کسی هم نباشی و براش انجام بدی همون حس خوبه در شما ایجاد میشه و اگه با تمام وجود به یک بچه عشق بدی، بسی بیشتر ازش عشق و البته انرژی دریافت خواهی کرد و تمام زحمت ها برات لذتبخش خواهد بود. البته برعکسش هم صادقه و اون هم وقتیه که یک مادر اونطور که باید باشه نیست و فقط از مادر بودن توقعات مادری رو داره و اسم مادر رو به دنبال خود میکشه. در این مورد هم قبلا یادم نیست تو کدوم پستم اما صحبت کردم.

_ این دندون آسیا چقدر سخت درمیاد... عزیزم داره اولین آسیاشو درمیاره. یکم ازش زده بیرون مدتهاست درگیرشیم. مدتهاست. بگردم که چقدر سختی باید متحمل بشید شما بچه ها بابت بدیهی ترین داشته های یک آدم. بزرگواریتو قربون عزیزم که این همه صبوری...