خیلی سخته...

عزیزتر از هر چی تو دنیاست براش و لحظه لحظه بزرگ شدنش رو شاهد بوده ، با خندیدنش خندیده ، با بغض هاش اشک ریخته و بهش افتخار کرده و با نگاه به قد و بالاش همیشه قند توی دلش آب شده و با خودش گفته این پسر منه. ارزشش رو داشت هر چی سختی به پاش کشیدم. با هر موفقیتش محظوظ شده و اصلا تمام امید و آرزوهاشه.

تو اوج جوونی که میتونه تکیه گاهی برای مادر بشه و همه فامیل عاشقشند یهو یه نامردی، یه از خدا بی خبری، یه دل سیاهی میاد و چراغ امید مادر رو میزنه و خاموش میکنه. اون هم برای همیشه. قربانی چی میشه این بچه آخه؟ این موجود بی گناه تاوون چی رو میبایست پس بده که تو اوج زندگی از زندگی محرومش میکنند؟ و اما اون مادری که یک لحظه خنده از لباش محو نمیشد دیگه با خنده و هر چی اتفاق خوب تو این دنیاست بیگانه میشه. حق هم داره؛ مادره خوب. یه دونه بچه اش رو با بی رحمی ازش گرفتند...

سخته برام نوشتن این پست خیلی برام سخت بود و هست. الان هم که دارم مینویسم با بغض مینویسم. از وقتی شنیدم هر وقت به یادش می افتم دلم ریش میشه.

از اقوام دور مامانه. یادمه 8-7 سال پیش تو مراسم نذر مامان، خونه مامان دیدمش. بهش گفتم پسرت چکار میکنه؟ یادمه بچگیاش که کچل بود با اون کله سفیدش. واای چقدر بانمک بود. جوابم داد که ماشالا بزرگ شده. و ازش که تعریف میکرد من با تعجب بهش نگاه میکردم و ذوق میکردم طوری که بهم گفت تو فکر کردی هنوز همون کچل و فسقلیه است که آب دهنش آویزون بود نه؟ و من هم میخندیدم که بچه ها بزرگ شدند و ما بزرگ تر...

نمیدونم چرا این اتفاق برای این بچه افتاد و دلم نمیخواد چیزهایی که شرح حادثه رو بنویسم که بسیار دلخراشه. اینجور مواقع هم که میدونید هر کس چیزی میگه. عده ای میگن بخاطر اختلاف مالی پدر با شخص یا اشخاصی بوده. من نمیدونم چی بوده فقط میدونم هیچ چیز مجوز این رو صادر نمیکنه که کسی جون یک جوون بی گناه رو بخواد بگیره. هیچی هیچی هیچی.

خیلی فکر کردم که چی باعث میشه که دل آدم ها اینقدر سنگ بشه اینقدر سنگ بشه که گرفتن جون یک آدم براشون راحت بشه. خیلی عامل هست و همه اش هم بایستی ریشه اش پیدا شه. گیریم که قاتل این بچه هم پیدا شد و قصاص هم شد آیا تموم میشه؟ آیا راه حل فقط تو مجازاته؟ نه باید درد این جامعه مریض درمون بشه. اون هم با یافتن علت درد. این که ما بشینیم و خودمون رو بکشیم کنار و بگیم اینها ح ر و م زاده هستند و با ما خیلی فرق دارند فایده نداره. همه اینها روزی کودک معصومی بودند و کم کم دلشون از سنگ شده. کم کم دیدن درد و رنج و مرگ آدم ها براشون عادی شده و...

اگه اومدید و خوندید و حالشو داشتید بگید ببینم شما چی فکر میکنید. ممنون میشم.

آرزوی صبر دارم برات ای مادر عزیزی که داغدار دلبندتی.