ببار...

بی خوابی زده به سرم و تو این غوغای آسمون اومدم و نشستم تا کمی بنویسم بلکه کمی آروم بگیرم.
دیروز به یک مهمونی زنونه دعوت بودم. تنها چیزی که این روزها کمی برام تنوع بود و  بودن در یه جمع گرم و صمیمی و دوستانه حس خوبی رو بهم القا کرد. این بچه ها از بچه های محل کارم هستند که سالها پیش باهاشون کار میکردم. به نظر خودم دوران طلایی از نظر محیط کار و همکارها همین بچه ها بودند. اتفاقا خانم م.(صاحبخونه) یه سوپرایز هم برامون داشت و اون هم اومدن یکی از همکارهای دوست داشتنیم در این جمع بود. چهار سال بود ندیده بودیم همدیگه رو. حس خوبی بهم داد. خیلی دختر دوست داشتنی ایه. این وسط دختر کوچولوی صاحب خونه هم هر بار یه شیرین کاری ای در میاورد و ما رو از کنه بحثامون میکشید بیرون و توجهمون رو به خودش جلب میکرد.

دیروز صبح وقتی تو مترو نشسته بودم و میرفتم به سمت محل کارم در یکی از ایستگاه ها قطار بیشتر از حد توقف کرد و بویی شبیه سوختگی لاستیک به مشام میرسید. خوب این قطارها عمدتا نقص فنی دارند. مسافرها هم که شایع کردند قطار آتش گرفته و ... من آروم نشسته و غرق در افکارم بودم. ذهنم به این سمت رفت که اگه این قطار بین ایستگاه ها واقعا همچین مشکلی براش پیش بیاد چه اتفاقی میفته و ذهنم همچنان جلو میرفت و حوادث مختلف از جلوی چشمم رد میشدند. تا اینکه ذهنم رفت اون بیرون و کسانی که بهشون خبر میرسه که رها تو این حادثه بوده و دیگه برنمیگرده. حس خاصی نداشتم فقط پیش خودم گفتم امیدوارم کسی نباشه که حس کنه عذاب وجدان گرفته و کار ناتمامی با رها داشته که انجامش نداده یا دلی ازش شکسته که فرصت دلجویی نیافته یا... بعدش برگشتم به خودم و دلم نمیخواست من هم از جمله کسانی باشم که این حس عذاب وجدان رو داشته باشم. خواهر جونم همیشه یکی از نصیحتهایی که به دختراش از جمله من میکنه این هست که کارتون رو درست انجام بدید تا اونجایی که پیش خودتون راحت باشید و بتونید فردا که با خودتون نشستید و فکر کردید به خودتون جواب قانع کننده ای بدید و راحت باشید.

با باریدن بارون در حال حاضر این تصنیف تو ذهنم میخونه. دارم گوشش میدم. شما هم دوست داشتید گوشش بدید. بارون با صدای استاد شجریان.