در خانه...

پس از یک عملیات ژانگولری و نیز  کولی بازی ای که دیشب از خودم دراوردم موفق شدم که امروز رو در منزل به استراحت بپردازم. وه که چقدر هم لذت داره . بعد از چندین روز کاری پرکار انصافا خونه موندن خیلی میچسبه. چند روزی بود که کمی سوزش گلو و سرفه و  البته  کمی گرفتگی صدا  داشتم که دیروز عملا صدام در نمیومد و با یک تون کاملا پایین صحبت میکردم.

تدابیر امنیتی رو همه رعایت کردیم اما هیچی مثل استراحت و اینکه تن رخوتناک و اسپاسم ناک! رو بسپری به گرمای رختخواب جواب نمیده. حالا این مرخصی گرفتن ما هم داستان جالبی داشت در نوع خود که بماند. مهم اینه که الان تو خونه ساکت و آروم نشستم و تنها صدایی که فعلا دارم میشنوم صدای آبی است که در آکواریوم گوشه سالن جاریست. من هم در حالی که یک پتوی نازک روم کشیدم و روی کاناپه لمیدم دارم این مطلب رو مینویسم.

صبح، صبحانه رو با آرامش صرف کردن اون هم با نون تازه ای که همسر جان قبل از رفتنش برام گرفت و آورد بالا و بی سر و صدا گذاشتش داخل سفره واقعا خیلی چسبید. البته ایشون کلی سفارش نمودند که فقط استراحت بنمایم ما هم گفتیم چششششم. درست هم گفتیم. الان هم یک لیوان چای داغ که یک قاشق گنده عسل داخلش حل نمودیم را میل مینماییم. تازه شم قرار است بعدش ککلیک اوتی دم کرده و نوش جان کنیم. الان دنیز میدونه من چی میگم. این گیاه به واقع معجزه گره در سرماخوردگی و سرفه و ... همون آویشن خودمونه(thym) با یک بوی خاص. که هر چی مرغوب تر باشه عطر تندتر و مزه کمی تیزتری داره. از جمله ضروریات منزل ماست که هیچگاه جاش تو کابینت نباید خالی بمونه.
یک سوپ جانانه هم میپزیم که توش شلغم داشته باشه و خود شلغم اکسپکتورانتی است طبیعی و عجیب. چی از این بهتر.

این بلا گرفته چه احساس خانوم بزرگ ها رو هم داره موقع شربت خوردن.

این هم شروع یک روز کامل در خانه...
*گفت این تنهایی بار منفی داره... گفتم مهربانی؟ ...گفت...خوبه