ماه پیشونی تو قصه...

یه روز صبح حین اینکه توی هوای بارونی که خورشید خانوم ناز کنان داشت با ابرها کنار میومد که راهی برای پیش اومدنش تو آسمون باز کنند قدم زنان میومدم به محل کارم این ترانه تو ذهنم مدام تکرار میشد:

توی گسترده رویا ای سوار اسب ابلق

دنبال کدوم مسیری توی تاریکی مطلق

ای به رویا سر سپرده با تو ام ای همه خوبی

راهی کدوم دیاری آخه با این اسب چوبی

با تو ام ای که تو فکرت با هر عشق و با هر اسمی

رهسپار فتح قلب ماه پیشونی طلسمی

توی دستای نجیبت عکس ماه پیشونی داری

واسه پیدا کردن جاش دنیا رو نشونی داری

ماه پیشونی تو قصه فکر بیداری تو خوابه

خورشید هفت آسمون نیست عکس خورشید توی آبه

از خواب قصه بلد شو اسب چوبی تو رها کن

ماه پیشونی مال قصه ست مرد من من و صدا کن

اگه از افسانه دورم اگه ماه پیشونی نیستم

اگه با زمین غریبه اگه آسمونی نیستم

واسه خواب خستگی هات مثل یک قصه لطیفم

به صداقت تو مومن مثل قلب تو شریفم

ملودی قشنگش هنوز هم تو ذهنم داره نواخته میشه. از سروده های زیبای ایرج جنتی عطایی و صدای بی جانشین گوگوش عزیز.

                                    

ذهن سیال من هم پیش رفت تا اون روزهای کودکانه گذشته ام و همونجا شناور موند. به قصه قشنگ ماه پیشونی که وقتی مریم جونم (خواهر بزرگترم) برامون تعریف میکرد با چه ذوق و شوقی گوش میکردم و چقدر دوستش میداشتم. ماه پیشونی از قصه های فولکلور ایرانیه. یه داستانی شبیه سیندرلا با کمی صحنه های اکشن بیشتر. چون وقتی اون آقاهه(پسر پادشاه بود گمونم) میخواست ماه پیشونی رو نجات بده از یه مراحلی شبیه هفت خوان باید رد میشد. به روزهایی که با آزی و مهدی بازی میکردیم و همیشه آزی رییس بود. چون سیستمش ریاست طلبانه است.

آزی از من دو ماهی بزرگتره. مهدی هم یک سال و نه ماهی از من کوچکتر. من بچه فوق العاده آرومی بودم و برعکس من آزی شر و شور بود. من از معدود کسانی بودم که باهاش سازگاری داشت. الان هم همینطوره. یادمه یه روز مامان و بقیه رفته بودند بیرون و ما سه تایی خونه بودیم. تصمیم گرفتیم تا قبل از اومدن مامان اینها کارها رو انجام بدیم تا اونها اومدند خوشحال بشن. حالا خودش این وسط نقش مامان منو بازی میکرد و من نقش فری جونم(خواهر دومیم) که تمام مسئولیتها تو خونه تقریبا گردن اون بود. یعنی من و مهدی کل کارها رو انجام بدیم و اون فقط چایی عصرونه رو به همراه مخلفات آماده کنه. چقدر ساده بودیم ما. انگار نوچه هاش بودیم. یاد اون روزها بخیر. چقدر راز داری میکردم براش. همیشه در حال نقشه کشیدن و سر مامانش کلک سوار کردن بود. جالبه که مریم جون هم همیشه میفهمید کلک هاشو.الانش هم همینه و اپسیلونی عوض نشده. همه مون ورژن جدید اون روزهاییم. همونیم.

                                                         

ماه پیشونی قصه عوض نمیشه. همیشه همونطور خوش قلب و مهربونه که به سبب داشتن  قلب پاکش به یه چیزایی رسید که شاید به خواب هم نمیدید. گرچه به خاطر همین قلب صاف و بی غل وغشش خیلی آزار کشید. همیشه اما آخر قصه هایی که برامون تعریف میکردند شیرین بود. درسته آدم خوبها در مشقت بودند اما در آخر پاداشی میگرفتند که تلافی همه اون سختی هایی که میکشیدند در میومد. از طرف دیگه آدم بدها یا کلا شخصیت های منفی هم به سزای عملشون میرسیدند. مثل آقا گرگه تو قصه بزبزقندی یا روباهه تو قصه مهمان ناخوانده. خیالمون راحت بود که همه چی درست میشه. دلمون قرص بود. حتی امید برای خوب شدن شخصیت های شرور هم بود. مگه علیمردان خان پسر بی ادب و بی هنر عباسقلی خان در آخر داستان پسر خوب و سربراهی نشد؟ یا پینوکیو که بعد از اون همه گول خوردن ها و خر شدن ها( به معنی واقعی کلمه) به یه پسر واقعی تبدیل شد. از بچگی یاد گرفتیم که خوب باشیم و سعی کنیم به دل پاکمون بدی راه ندیم. بهمون میفهموندند که هیچوقت هیچوقت از خوبی ضرر نمیکنیم. گرچه ممکنه راه سختی رو پیش رو داشته باشیم. 

دلم میخواد قصه همه به خوبی و خوشی طی بشه و با تمام فراز و فرودها یه فرجام شیرین براش رقم بخوره و دل همه مثل کودکی ها ساده و بی پیرایه باشه.