عزیزترین عزیز...

اومدم

هنوز همه چی مرتب نیست. اما برگشتیم سر جامون. یه سری تعمیرات داشتیم. چشمتون روز بد نبینه گچ سقف ریخته بود پایین. حالا خدا رو شکر کسی نبود؛ جمعه این اتفاق افتاد. ولی تصور کنید وقتی سقف ریخت خیلی صحنه دهشتناکی بود(رفتیم تو ضبط شده های دوربین نگاه کردیم) یه تیکه بزرگ گچ افتاد رو صندلی من. به هر حال به خیر گذشت. 

                  

دوازده سال از روی نبودنت گذشت و رفت. تو همچنان بدون درد خوابیدی. چقدر خوشحالم که دیگه نفسهات رو با درد نمیکشی. چقدر خوشحالم که سرفه های خس خس دار امون نفست رو نمیبره و سیاه و کبودت نمیکنه. سلولهای ریه ات چه خوبه که دیگه بی مهابا زیاد نمیشن و متاستاز نمیدن. نبودنت رو اما دوست ندارم. دلتنگت میشم خوب. گاهی دلم لک میزنه برای خنده هات و طنز گویی هات. دلم میخواد مثل قدیما بشینم کنارت آروم و ساکت و با رگهای روی مچ دستت بازی کنم و مدتها از در رفتن اونها زیر انگشتام سرگرم شم. تو هم با عشق نگام کنی و هیچی نگی.

آخرین دیدارمون رو یادم نمیاد آخه من نبودم وقتی تو برای همیشه همه مون رو ترک کردی. همیشه دوست داشتم بودم. یه دنیا حرف و خاطره و حسرت؛ عکسامون و یک صفحه از تقدیرنامه پایان نامه ام که هر زمان بهش نگاه میکنم بغض میکنم و اشک جلوی دیدم رو میگیره:

تقدیم به عزیزترین عزیز سفر کرده ام

پدر