یک ماهه میشود دخترمون

دردونه ما یک ماهه شد. 

دقیقا 21 مرداد بود که دختر کوچولومون به دنیا اومد و امروز سی و یک روزشه دلبرکم.

دیروز فیلم به دنیا اومدنش رو از بیمارستان گرفتیم. چقدر روز خوبی بود دیانا! بی شک یکی از بهترین روزهای زندگی مون. من باز هم با دیدن اون صحنه ها اشک ریختم. ولی خیلی باشکوه بود دقایقی بعد از به دنیا اومدن که بعد از ساکشن کردن دیانا رو نشون میداد. مهرهایی که ازش کف پای قشنگش گرفتند و اولین گریه های او که خیلی جوندار و بلند بود. وقتی چشمهای زیباش رو باز میکرد و به بهترین شکل ممکن اولین ارتباط خودش رو با این دنیا که بسی بزرگتر از دنیای قبلیش بود برقرار میکرد. 

میدونید خیلی خوبه که این روز به یاد موندنی رو کاری کردیم که موندگارتر بشه. گذاشتیم برای خودمون و اطرافیان همیشه خاطره خوبی به جا بمونه. این فیلمبرداری از اتاق زایمان و بیمارستان خوبی هم که انتخاب کردیم خیلی توی ثبت خاطره این روز قشنگ موثر بود. 

امروز البته برای من کمی دلگیره. دلیلش هم رفتن مامانه. بعد از حدود دو ماه و نیم مامان هم بالاخره برگشت سر خونه و زندگیش و ما موندیم و همسر و دیانا خانوم. خیلی دلم گرفت خیلی. همسر رفته مامان رو برسونه فرودگاه و من البته که اشک ریختم و بعد خودم رو اینطور آروم کردم که خدا رو شکر مامان خونه و زندگیش به جاست و میتونه تو خونه خودش آروم بگیره و بعد از این مدت که پیشمون بود به ماوای خودش برگرده. دعا کردم که همیشه سلامت باشه و سایه اش بالا سرمون باشه و تا زنده است رو پای خودش باشه و همیشه همونطور که میخواد مستقل و آزاد باشه. ما هم با سلامتیش دورش جمع بشیم. امشب خونه مامان کلی برو بیا هست. همه بچه ها و البته خاله جان و دخترش اونجا جمعند. عروس کوچیکه با دختر داداشم، شکیبا از امروز صبح رفتند تا به خونه سر و سامونی داده باشند و گردگیری و ... تا خونه رو برای ورود مادام آماده کنند. به قول خودمون مامان جان همیشه به خانمان!

همه اش این مثل مامان در مورد مادر و دختری که مامان از عمه شنیده تو گوشمه. البته به زبان اصلی عمه جان یعنی کردی بیان شده که من همونه ترجمه فارسیش رو مینویسم. " مادر چقدر خوبه که پیش دخترش باشه با اون خرده رازهایی که برای هم دارند و محبتی که بینشون هست."