برای مصطفی

یه پسر بچه ده ساله است البته به گفته مادرش. جثه ریزش بیشتر از ۷ سال رو نشون نمیده. یه لبخند همیشه روی لبهاش هست که همراه معصومیت چشمهاش بدجوری آدم رو جذب میکنه. اسمش مصطفی است و اهل یکی از روستاهای اطراف تویسرکانه.

مشکلات این بچه یکی دو تا نیست. مقداری عقب ماندگی ذهنی،جمجمه ریز، مشکلات حاد پوستی و ناخن های دفورمه بخشی از مشکلات بزرگ مصطفای کوچکه. اما یه دل بچگونه پاک داره و یه عالم صفا. یه مادر مهربون و البته نگران. یه برادر بزرگتر که حاضره پیوند مغز استخوان به مصطفی بده.

بیماری اش یه بیماری نادر خونیه... خیلی نادر... آخه از کجا تو مصطفی رو پیدا کردی؟

این نقاشی رو کشیده که دلم نیومد نذارمش اینجا. چقدر ظریف و دقیق کشیده. خیلی دوست دارم نقاشی شو.

چه گلهای قشنگی کشیده. میگفت گل لاله است. این درخته هم درخت مشترک سیب و اناره که با صمیمیت و صفا میوه هاشون رو به اشتراک گذاشتند. یه انار هم افتاده از بس که پر باره. این ماهی های تو رودخونه همه شون بچه ماهیند جز اون دو تا که باله های متعدد دارند. فقط یادم رفت کدومشون مامانه کدوم یکی بابا. اون ۴ تایی هم که افتادند بیرون از رودخونه مرده اند.

اون جوجه ها هم که نوکشون پیکانه نمیدونم تخم گذاشتند یا تازه از تخم بیرون اومدند شایدم تخم های مامانشونه بهر حال اون دون دونی ها تخم هاشونه.

اون دو تا پرنده هم که شبیه پنگوئن هستند لک لک میباشند.

این نقاشی رنگ نداره چون مداد رنگی نداشتم بهش بدم. اما دفعه بعد با رنگ برامون میکشه. البته رنگ همه قسمتهای نقاشی شو درست و دقیق گفت. به شیوه خودش و شمرده شمرده.

نمیدونم باید چه دعایی برات بکنم مصطفی. اما دوست دارم که کمتر زجر بکشی. قلبت هم همینطوری پاک و زلال باقی بمونه عزیزم.