...

نمیشه که همه اش شکوه کرد و نق نق کرد و غر زد که: من وقت کم میارم و نمیرسم که. خوب یه وقتایی باید خودت زمان رو کش بیاری و از هر فرصتی استفاده کنی. اگه باز هم نشد و باز جا موندی وقت " بی خیال شدن" فرا میرسه و میتونی با وجود 100 درصد بهم ریختگی اتاق دخترکت لم بدی روی راحتی و شروع کنی به تایپ کردن و گوش فرا بدی به امر و نهی کردن های همسر جانت به بازیکن های تیم محبوبتون که نتیجه رو تا به اینجا واگذار کرده و تو باز هم تایپ میکنی و هرازچندگاهی دست از کار میکشی و یه نگاهی به صفحه تی وی میندازی و خاطرات جام های گذشته برات تداعی میشه و کمی دلت میگیره و ذهنت رو هل میدی به سمت اکنون و اینجا تا آرامش رو به خودت برگردونی. همسر همچنان مشغول غر زدن و انتقاد از فردوسی پوره که داره مغرضانه گزارش میکنه. باز هم ذهنت میخواد روون شه و بره که باز هم کنترلش رو به دست میگیری. اصلا چه اهمیتی داره که تو چقدر برای کی مهمی هوم؟ تکلیف آیسا چی میشه آخه؟ و یاد قیافه بینهایت معصومش می افتی و دلت میخواد پر بگیری بری و یه حرکتی بکنی و برگردی. بویی که از آشپزخونه میاد تو رو میبره به اونجا و سری به غذا میزنی و برمیگردی. بازی داره تموم میشه و همسر دست از به رخ کشیدن خسرو حیدری به بازیکن های تیم محبوبتون کشیده و تقریبا ساکت شده. حس میکنی که این جام تیمت زود حذف بشه و بازی رضایت بخشی ازش نمیبینید. بازی داره تموم میشه. چقدر دلت میخواست یه دل سیر دختری رو بغل کنی و ببوسی و بهش بگی تو برای ما مهمترین آدم روی زمینی. اون هم فارغ از تمام کشف هاش و کنجکاوی هاش چند دقیقه ای تو بغلت لم بده و تهش یه بوس تفی حالدار بهت بده. ایتالیا هم باختش!