فرار به سوی خواب!

هر وقت که از چیزی خیلی ناراحتم و کاری از دستم برنمیاد که انجام بدم و فقط ناراحتم و ناراحتم مغزم میره رو مود استراحت و مدام خواب آلوده میشم و برای فرار از شرایط موجود تنها میخوابم و میخوابم. حالا هم همین حالت بر من مستولی شده و با وجود داشتن یه بچه کوچک و کلی کار که برای انجام دادن دارم تنها چیزی که آرومم میکنه همین خوابه و با وجود اینکه اصلا آدم خوابالودی نیستم اما راحت به این حالت تن در میدم و دخترم را هم با خود همراه میکنم و شب هم زودتر از قبل به خواب میرم. 

گاهی بعضی چیزها درست شدنی نیستند انگار. 

گاهی برخی افکار اصلاح نمیشن انگار.

گاهی با وجود طلبکار بودن انگار به همه باید بدهکار باقی بمونی تا ابد...

گاهی فقط دلت چند تا دل همراه بیشتر میخواد. 

خسته شدم از بس یک سری از مسائل رو مدام توضیح دادم آخه...

همون حس رخوت و خواب آلودگی از هر چیزی بهتره انگار. 

باشه که یه انرژی چندین برابر از این خوابهای مکرر بگیرم. 

باشه که با شرایط موجود هر چه بهتر کنار بیام.