از میان روزمرگی هایم

بارش بارون امروز چه حس رخوت خوبی بهم داده بود. با تاریکی و سرمای دلپذیری که به خونه حاکم شده بود فقط دلم میخواست بگیرم بخوابم و هیچ کاری انجام ندم. اما با وجود موجود کنجکاو کوچکی که مدام مامانش رو صدا میکنه و ازش هر دفعه چزی یا چیزهایی میخواد عملا امکان استراحت منتفی میشد. اما راستش کمی تنبل شده بودم. دختری هم که اتفاقا امروز از اون روزهای گیر بده اش بود. اما بالاخره بعد از خواب ظهرش و بیدار شدنش یک تعامل خوبی بینمون پدیدار شد که تا زمان خوابش به طول انجامید. امشب هم کمی زودتر خوابید تازه داره برنامه خوابش باز هم مرتب و منظم میشه ...

چقدر دلم میخواد یه کار تازه انجام بدم. هم برای دختری هم خودم و هم همسری. خیلی در جا مونده شدم انگار! بهتره غر زدن رو فراموش کنم و همینطور که کارهای روزمره ام داره روی روال پیش میره از فرصت استفاده کنم و یک حرکت مثبتی انجام بدم. شب زودتر خوابیدن دختری این مجال رو بهم میده که فکر کنم و کمی برنامه ریزی... فکر ... برنامه ریزی...