گله کم کن!

یعنی هیچ خبر خوشی نیست که ما بشنویم؟ یا شاید هم ما صلاح نیست که مطلع بشیم! نگید رها همش غرولند میکنی حق دارم خوب از این راه دور با این همه درگیری فکری و ... با کلی امید و آرزو! تماس میگیریم از حال و احوال خونواده جویا بشیم: _خوب هستید؟ _[در بهترین حالت با بدترین لحن ممکن] هــــــــــــی! بد نیستیم! ؛ نه والا درد دارم. _ بلا دور باشه... _ پاهام...دستام...سرم...سرگیجه دارم... فلانی دخترش در حال مرگه. بهمانی بچه اش سقط شده. اون یکی چشمهاش باز هم ناراحت شده و ... حالا اون یکی: _خوبی؟ چی بگم... درده تو بدنم میچرخه...کمرم ... کشاله رونهام... _ ... و البته گاها گله گذاری و ... مثل پهلوون پنبه که پیــــــــــــــــــس بادش خالی میشه ما هم بادمون خالی میشه راستش رو بخواهید.

 آخه قربونتون برم من یه نفر یه بار هم که شده به خودتون بگید آخه این ها هم آدمند و یه چیزی بگم دلشون باز شه. از مریضی های همه ما باید مطلع بشیم اما از بهبودی ها ما رو بی خبر میذارید. شاید اگه ما هم از خوشیهامون فاکتور بگیریم و ناراحتی ها رو فقط عنوان کنیم بهتر باشه نه؟ 

گاهی به خودم میگم کاش این تلفن رو آقای گراهام بل اختراع نکرده بود. نه کسی گله مند میشد و نه اینقدر خبرهای ناخوشایند به این زودی منتقل میشد. اونوقت مثل قصه کدو قلقله زن وقتی مامان ها میخواستند بیان بهمون سر بزنند با یه قاصد خبر میدادند که خبر باشید که مادر داره از راه دور میاد و ما هم خوشحال و خندان منتظر میمونیم تا مادر به خونه مون بیاد. ما هم دور از هیاهو و تکنولوژی سعی میکردیم حسابی بهمون خوش بگذره و البته یه دونه از اون کدو قلقله زن خوش رنگ هایی رو که عمدتا من کنار جاده بومهن و جاجرود و البته نزدیک همدان میبینم رو میخریدیم و باهاش خورش خوشمزه درست میکردیم. نهایتا دختری رو میکردیم توش و قلش میدادیم و بازیش میدادیم. پیرزنه راستی چطور با سن و سال زیاد و با اون کفش های تق تقی اش اون مسیر کوهستانی رو پیاده طی میکرد؟ گمونم به عشق دختر کوچیکه اش نه؟