دل شکستن هنر نیست!

گفتم وقتی به اون درخواست ناچیزم با بی تفاوتی خاصی جواب رد داد حس کردم خرد شدم. جوابم داد نه، اون خرد شد نه تو. شایدم راست میگفت و من اون ابهت و عظمتی که سالها ازش در ذهن داشتم رو دیگه نداشتم. 

اوقاتش تلخ بود؛ وقت رفتن که اومدم ببوسمش اخمش رو غلیظ تر کرد و پس زد صورتشو. فکر کردم هر اتفاقی هم افتاده باشه این رفتار هیچ توجیهی نداره. نمیدونم چرا دیگه مثل سابق نمیتونم دلم رو با این آدم صاف کنم. نه به روش میارم و نه بی احترامی میکنم اما هرچقدر هم نخوام به این مسئله فکر کنم باز ته وجودم در مواجهه باهاش یه استرس خاصی وجودم رو میگیره که اجتناب ناپذیره. 

دل شکستن چیز خوبی نیست. خیلی باید حواسمون به رفتارامون باشه چون کوچکترین حرکتمون ممکنه در ذهن دیگری تاثیری ماندگار داشته باشه. عکسش هم هست. اون حس خوبی که کنار آدم های خاصی داریم و اون یاداوری خوب کارهاشون و انرژی مثبتی که از با اونها بودن هم میگیریم بی شک قابل انکار نیست. 

بازم تاکید کنم. "حواسمون به رفتارامون باشه." تا اون تاثیر مثبته رو تو ذهن و قلب دیگران ایجاد کنیم. یا لااقل در جبران کارامون دلجویی کنیم. بزرگ و کوچیک هم نداره. عذرخواهی هیچوقت کوچیکمون نمیکنه.