کوچولوی دلواپس

هر چه بچه ها از نوزادیشون بیشتر فاصله میگیرند بیشتر با پدر و مادر و دیگران ارتباط برقرار میکنند. نگاه معنی دارشون معنی دارتر میشه و با کلمات خاص خودشون با آدم یه جورایی صحبت میکنند. هم دلتنگ روزهای نوزادیشون میشی و هم خوشحال از این که بیشتر میتونی متوجه خواسته هاشون بشی. دختر ما هم بسیار عاطفی و مهربونه. متوجه همه تغییرات خیلی سریع میشه و واکنش( به اقتضای سن کوچولوش) نشون میده. 

یه روز از این روزهایی که داره هوا گرم میشه مامانی قصه ما که طبع سردی هم داره اتفاقا با مصرف خوراکی های با طبع سرد یه کوچولو بیمار شد و گلاب به روتون... دیگه. چشمهای مامانی ناخوداگاه بسته میشد و بی حس و حال یه گوشه ای برای خودش افتاه بود. الهی من فداش شم. متوجه میشد که یه چیزی شده و من حالم خوب نیست. بی تاب شده بود و نگرانی در چشمهای خوشگلش کاملا پیدا بود. باباش کنارش بود اما مدام میخواست بیاد پیش من. نه بازی میخواست نه هیچ چیز دیگه. و خنده های زورکی من هم آرومش نمیکرد. بالاخره با خوراندن مقادیری چای نبات و خوراکی های گرم طبع و صد البته استراحتی هر چند مختصر مامانی تا حد زیادی روبراه شد و رفت سراغ دختر خودش. اینجا متوجه تغییر مامانی شده بود از سر شوق میخندید. همینه دیگه همینه این همه محبت و عشق از وجودشون فوران میکنه این فرشته های زمینی بی نظیر که ما رو اینگونه شیفته و شیدا میکنند. 

خدایم حسابی مراقب همه شون باش و نذار نگران ما باشند. یعنی مراقب ما هم باش!