سنگ صبور

چطور به خودشون اجازه میدن اینقدر راحت این کار رو کنند؟ چطور میتونند اینطوری اونها رو بایکوت کنند؟  خوب اونها یه جور دیگه فکر میکنند لابد. هوم؟ اینطوری بگم شاید اینطوری بهتر بگذره و تاب بیارم. بذار به تو بگم که هیچ چیزی جایگزین اونی که باید، نمیشه و گاهی رد بعضی چیزها رو از ذهنت نمیتونی پاک کنی هیچ تلاشی هم فایده نداره. شاید یه جوری به زبون بیاری بهتر باشه. 

من وقتی میخوام اعتراف کنم یا درددل یا دعا نمیدونم چی بگم. مثل حالا که قراره با تو حرف بزنم ای سنگ صبور! از کجا و از چی بگم برای تو؟ از ریا و دغلبازی آدم ها، از دل سنگ شده شون، از اینکه مدام توی یه نقشی درمیان و خودشون نیستند و میخواهند تو هم اونی باشی که نیستی؛ متظاهر و دورو؟ بگم از پز دادن های تو خالی شون که حال آدم رو دگرگون میکنه؟ از اون چماقی که از به قول خودشون مذهب درست کردند و باهاش مدام تو کله دیگران میکوبند و خودشون رو برتر حس میکنند؟ برات از دل هایی که میشکنند بگم که دل سنگت بدرد میاد. دل عزیزانشون رو هم. گاهی حس میکنی تو سینه دل ندارند یه تیکه سنگ یا شیء سخت دیگری دارند. به جگرگوشه شون هم رحم نمیکنند این آدم ها تو این روزگار. خوبه که تو سنگی. اما نه یه سنگ معمولی نیستی که یه سنگ صبوری و هرازچندگاهی یکی مثل من میاد گوشه ای از درهاش رو باهات قسمت میکنه.  

یادش بخیر مامان بزرگم که هر وقت قصه سنگ صبور رو تعریف میکرد اون هم با چه آب و تابی، آخرش دخترک  میگفت سنگ صبور حالا تو صبور یا من صبور؟ سنگ صبور هم بایستی میکفت تو صبور وگرنه دختر از هم میپاشید و منفجر میشد. اینو که میگفت سنگ صبور میگفت تو صبور و میترکید و اوضاع بر وفق مراد پیش میرفت. 

حالا سنگ صبور تو صبور یا من صبور؟