خدا میدونه که حقشه...

همیشه عاشق کل کل کردن برای تیم های فوتبال محبوبم  بوده ام. تیم ملی ایتالیا، یووه، بارسا و بالاخره استقلال خودمون. تعصب آنچنانی ندارم. دانش فوتبال هم ندارم. اما از کل کل کردن خوشم میاد. دو تا از پرسنل محل کار سابقم سر استقلال و پرسپولیس چه بحث های بامزه ای با هم میکردند خلق میکردند. بعضیها هم به نظرشون اصلا کلاس نداره و طرفدار هیچ تیمی نیستند. من هم موافقم که فوتبال ما اصلا حرفه ای نیست و شاید حق تیمهایی مذکور نباشه که این همه هوادار داشته باشند اما این مواجهه هواداران همیشه بوده و باز هم خواهد بود. به امید روزی هستیم که فوتبال ما هم حرفه ای بشه و دل آدم یکم خنک شه از تماشای یک فوتبال زیبا. 

نوجوون که بودم خیلی فوتبال های باشگاه های اروپا تماشا میکردم. با رفتن به دانشگاه این کمرنگ و کمرنگ تر شد تا اینکه الان هم کمتر حوصله میکنم حتی فوتبالهای جام جهانی رو هم تماشا کنم. طرفدار تیمهای باشگاه انگلستان هیچوقت نبودم اما از تماشا کردن مسابقاتشون به واقع لذت میبردم. یه شور و نشاط و قشنگی خاصی  داره به نظرم. و البته همیشه از "سر الکس فرگوسن" خوشم میومد اما منچستر رو هیچوقت دوست نداشتم.

یکی از چیزهایی که از فوتبال به دلم میشینه شعارهای هواداران تو ورزشگاهه که جناب همسر زحمت ترجمه اونها رو تو اون هیاهو میکشند. گاهی هم این شعارها به طرز عجیبی تو سرم مدام خودشون رو تکرار میکنند. 

 استقلال قهرمان میشه خدا میدونه که حقشه ...

بین همه تیم های دنیا عشق است استقلال...

شعارهای پرسپولیسی هم که من خیلی بلد نیستم. 

برخی شعارها هم مقطعی هستند مثل این: سردار... یادت باشه ... ژنرال سرورته. 

این هم شعار خوبیه : علییییییییییییییییییییییییییی دایییییییییییییییییییییییییییی. حس خوبی میده.

و حالا به معنی واقعی کلمه: استقلال قهرمـــــــــــــــــــــــــــان میشه خــــــــــــــــــدا میدونه که حقـشه 

تبریک..... .... الان نمیدونم چه شعاری میشه داد. کسی میدونه؟

این هم سرود استقلال