زمستون و سوپ جوجه!

زمستون امسال رو خیلی حس نمیکنم چون خیلی کم از خونه خارج میشم. اما چند روز پیش که بعد از مدتها از خونه خارج شده و کمی پیاده مسیری رو طی کردم تغییر دما رو بطور محسوسی متوجه شدم. زمستون فقط تو خونه میچسبه چون من به سرما حساسم و گاهی اصلا گرمم نمیشه. گویی سرما تو دلم خونه میکنه و از اونجا به تمام تنم ساطع میشه. ولی شبهای بلند زمستون توی گرمای خونه و نوشیدن یک نوشیدنی گرم در کنار عزیزانت حس بسیار خوبی داره که کمتر مشابهش رو میتونیم داشته باشیم.

امسال که دیانا کوچیکه و نمیتونیم خیلی بیرون ببریمش توفیقی اجباری شده که بیشتر در خونه باشم و خونه داری کنم. البته بیشتر وقتم به انجام کارهای دختری میگذره قربونش بشم. اینقدر وقتم رو پر میکنه که گاها بیشتر کارهای خونه رو باید فاکتور بگیرم. این اصلا مهم نیست. مهم رضایت پرنسس کوچولومونه که فراهم بشه. الهی فداش شم من که نمیذاره خستگی به تن بابش و من بمونه و با حرکات و رفتارهاش همه رو از بین میبره.

وقتی با اون چشمان به غایت زیباش به چهره و مخصوصا چشمانمون خیره میشه جفتمون به پرواز در میاییم و به اوج میریم. تو اون چشمان پر عمقش غرق میشیم و حس توصیف نشدنی ای بهمون میده. 

چند سال پیش که چندان به مادر شدن فکر نمیکردم به طور اتفاقی کتاب سوپ جوجه برای تقویت روح مادران رو خریدم. مونده بود و غیر از چند تا داستانش نخونده بودمش. هر وقت فرصت کنم یکی یکی ازشون میخونم و حسشون میکنم. یه کتاب مستنده که بر اساس نوشته های همین مادران و گاها بچه ها نوشته شده. ساده است و نثر روونی داره. اما واقعا حکم سوپ جوجه رو داره اونهایی که خوندند متوجه میشن من چی میگم. دوست داشتم یکی دو تا از اون داستان ها یا بهتر بگم نامه ها رو بنویسم. فرصت کنم حتما همین کار رو میکنم. هر چند خود ما هم اگه از مادرانگی هامون از ته دل بنویسیم میتونیم یه همچین سوپ خوشمزه ای رو آماده کنیم.