دل تنگم! آرام!

یه روز از اون روز دلتنگ میگذره. دلتنگیه، رقیق تر شده یا بهتر بگم فراموشش کردم و بهش توجه نمیکنم. وقتی دخمری خواب بود همش دلم میخواست به یکی زنگ بزنم و یکم درد دل کنم. به کی آخه؟ چی بگم؟ هر گزینه ای که تو ذهنم اومد با دلایل منطقی و همیشگیم حذف شد. لعنت به هر چی منطق تو دنیاست... چقدر کسانی که بدون توجه به آرامش دیگران هر چی هست و نیست رو بیرون میریزند راحت میکنند خودشون رو. تازه من آدم درون گرایی نیستم به اون صورت اما کم پیش میاد یا اصلا پیش نمیاد بعضی مسائل رو بازگفت کنم.
دیشب که همسر بچه به بغل وارد آشپزخونه شد و پرسید خوب امروز چطور بود؟ سریع گفتم: خوب...ولی دلم گرفته بود. پرسید چراااا آخه؟ و من شونه بالا زدم و بحث رو سریع عوض کردم. همین!
قاعدتا با این همه مشغله روزانه نباید وقتی برای دلتنگی برام بمونه اما گاهی اجتناب ناپذیره و اتوماتیک وار میاد.
امروز اما همه دلتنگی ها پرید. با خنده های قشنگ و نگاه های پر معنای فرشته کوچولوم همه شون نقش بر آب شدند. بغلش کرده بودم به شیوه خاص خودم که زانوهام رو جمع میکنم و جوری میذارمش که سرش رو زانوم باشه و روش به سمتم. چند لحظه ای حواسم بهش نبود و داشتم مطلبی رو از اینترنت میخوندم که به خودم اومده و دیدم چرخیده و داره برای خودش میخونه و بازی میکنه. با صدای بلند خندیدم و بهم نگاه کرد و خندید. خیلی بامزه شده بود و باز من خندیدم و اینقدر خندیدم تا اشک از چشمانم سرازیر شد.
نمیخوام بگم که "دیانای عزیزم هیچگاه نخواهم گذاشت چشمانت گریان شود." یا "نمیگذارم دلت از چیزی بگیرد." چون واقعا توانایی اش رو ندارم و نمیتونم همه چیز رو مدیریت کنم. اما میتوانم به دردانه ام این قول را بدهم و با تلاش خودم و توجه بیشتر به او عملیش کنم که " دیانای عزیزم! سعی میکنم که نگذارم عامل دلتنگی و گریه ات خودم باشم."