روزانه...

وسایل صبحانه رو میچینم روی اُپن آشپزخونه. همه چی رو میذارم. میخوام یک صبحانه کامل بخورم. دیانا رو خوابوندم و امیدوارم بیدار نشه. دیشب از حموم اومده بود و خوب خوابید و دو بار بیشتر بیدار نشد. صبح که بلند شد و جاشو عوض کردم دیگه نخوابیدم تصمیم گرفتم نصیحت مامان رو مبنی بر اینکه وقتی بچه تون خوابه به کارهاتون برسید نه که بخوابید رو اجرایی کنم و این بار نخوابیدم. البته معمولا نمیخوابم یا دراز میکشم یا دیانا نمیخوابه و من بایستی کنارش باشم. تصمیم داشتم چایی هم بخورم اما باز نشد. زیر کتری رو با آب کم روشن کرده بودم و وقتی بهش رسیدم آبش تموم شده بود. آخه معمولا من تنهایی چایی نمیخورم. قبلا یا شیر یا کافی میخوردم اما این روزها به خاطر دیانا جفتشم نمیخورم. شیر رو بخاطر رفلاکس و کولیک احتمالیش و کافی هم که دیگه ... معلومه؛ طعم شیر رو عوض میکنه. پس بطری آبم رو از یخچال برمیدارم و از توی جعبه داروها قرص فروس رو. فروگلوبینم تموم شده و فعلا فروس میخورم. مینشینم و با کیف و در سکوت اون صبحانه کامل رو میل میکنم. همیشه به وعده صبحانه بیشترین علاقه رو داشتم و هیچوقت از دستش نمیدم. اون وقتایی که سر کار میرفتم هیچگاه بدون صبحانه نمیرفتم. با خودم فکر کردم که در حال حاضر یک بانوی خانه صرف هستم و باید به فکر امور منزل باشم. صبحانه تمام! جمع میکنم. هنوز دیانا خوابه.

حین غذا دادن به آنجل ها(ماهی هایی که روی اُپن گذاشتیمشان) به کارم فکر میکنم و اینکه وقتی تصمیم بگیرم دختری رو بسپارم به کسی کجا مشغول خواهم بود. شونه بالا میزنم چون زیاد فرقی نمیکنه. فکر میکنم آیا اگه سر کار بودم کمتر درگیر روزمرگی بودم؟ اونجا هم با آدم ها و مراجعه کننده های مختلف باید سر و کله میزدم و هر روز مدل های تازه تری از اعتراض و گاهی نفرین و توهین رو هم میشنیدیم از این ملت شریف و نجیب! به قول همسر الان سر و کله زدنت با یک موجود شیرین و دوست داشتنیه نه با یک مشت... این هم حرفیه برای خودش... پروسه غذا دادن به آنجل ها هم تموم میشه ظرفها رو نمیشورم تا سر و صدا نشه که دخترم خواب صبحگاهیش راحت بهش بچسبه. بیرون به اندازه کافی محرک صوتی هست که بیدارش کنه. یه نگاه اجمالی به خونه میندازم. همه جاش آثاری از این موجود کوچک دیده میشه. از کریرش که رو بیس کالسکه سوار شده و بعنوان اتومبیل شخصیش گهگاهی که خسته میشه توش میذاریم و راه میبریم تا جغجغه و اژدهای موزیکال و گوی گردان و آوازه خوانش... لبخندی میزنم و کمی این خرت و پرت ها رو مرتب میکنم. تصمیم مییگیرم بشینم پای کامپیوتر. لپ تاپ رو روشن میکنم و سری به دخترم میزنم؛ هنوز خوابه. مینشینم و تایپ میکنم. مشغول تایپ کردن هستم که ... صداش میاد... میرم سروقتش و میبینم که داره ریز ریز غرغر میکنه و با دیدن من گل از گلش میشکفه و یکی دو تا لبخند بزرگ و خوشگل تحویلم میده. بلندش میکنم و اینها همه یعنی توقف موقت تایپ ... یهو به سرم میزنه بریم با هم بیرون یکم پیاده روی کنیم. از این ایده خودم استقبال میکنم و به سرعت دیانا رو حاضر میکنم و خودم هم با همون سرعت حاضر میشم... چند دقیقه دیگه، با دختری در آغوش، توی خیابون فرعی نزدیک خونه، آروم میریم...

به خونه که برمیگردیم دیانا شیر میخوره و میخوابه، البته بسیار کوتاه. اینقدر که لباسهایی رو که روی تخت ولو کرده بودم جمع کنم و ماشین لباسشوییش رو روشن کنم. چشمم به سبد لباسهای کثیف خودمون می افته که جای خالی ای نداره و این یعنی دیانا خانوم صبر کن که مامان یکم دیگه کار داره. اونم که اصولا تو قاموسش صبر، جایگاهی نداره یکم خودش رو سرگرم میکنه و بعدش غرغر کردنهاش رو از سر میگیره. 

... دختر، رو پاهام خوابش میبره و من فرصت میکنم این متن رو تموم کنم. گهگداری بهش نگاه میکنم. چقدر زیبا خوابش برده. درست مثل یک فرشته میمونه. وقتی بهش نگاه میکنم دیگه به چیزی فکر نمیکنم. نه به محل کارم، نه مراجعه کننده های رنگارنگ، نه کارهای خونه و نه به مسائل متعدد دیگه که گاه و بیگاه ذهنم رو درگیر خودشون میکنند. فقط نگاه میکنم...

     فقط نگاه میکنم