پرسه در مه

پرسه در مه یکی از فیلمهایی است که باید با صبر و حوصله دید. اگر هم از فیلم های شسته رفته ای که قهرمان داستان رو به سرانجام میرسونند خوشتون میاد و از سردرگمی و تو در تو بودن صحنه های فیلم خوشتون نمیاد بهتره که خودتون رو خسته نکنید و برای دیدن این فیلم وقت نذارید. چون همینطور که از اسمش برمیاد فیلمی است که از ریتم عادی و خاصی پیروی نمیکنه و تو صحنه ها و دیالوگ ها کمی حالت آشفتگی دیده میشه که مقتضای فیلم هستش.
فیلم پرسه در مه از زبان شخصی روایت میشه که در کماست! و جالبی داستان هم همینه که امین با بازی باز هم خوب و دیدنی شهاب حسینی داستان رو از زبان خودش و ضمن اینکه در کماست روایت میکنه. او نمیدونه که چی شده که به کما رفته و قسمتی از زندگیش رو که مربوط به دوران آشفتگی شدید ذهنیش هست بیان میکنه.

امین یک موزیسین خوب و با استعداد هست که بی هیچ دلیل خاصی در زمینه کاریش دچار مشکل میشه و ذهنش دچار یک سکوت آزار دهنده میشه که نمیتونه آهنگی بنویسه و بسازه و به قول خودش توی سرش مدام صدای سوت میاد. همسر او، رویا با بازی لیلا حاتمی هم یک هنرپیشه تئاتره که با وضعیت پیش اومده برای همسرش زندگی عاشقانه اش براش دشوار و غیر قابل تحمل شده.

فیلم حول همین محور میچرخه و مشکلات زندگی این دو هنرمند رو به تصویر میکشه.
فیلم فلاش بک های متعدد و تقریبا میشه گفت بدون سیر زمانی خاصی داره و فلاش بک های اواخر اون برمیگرده به ابتدای دوران آشنایی اون دو. این کمی ممکنه تماشاگر رو دچار سر در گمی کنه.

کارگردان این فیلم بهرام توکلی است و در سال 1388 ساخته. بهرام توکلی کارگردان فیلم اینجا بدون من هست که اینجا ازش نوشتم. البته من اینجا بدون من رو بیشتر دوست داشتم. اما به نظرم موضوعی رو که توکلی برای روایت فیلمش انتخاب کرده خیلی خوب ساخته و پرداخته اش کرده. البته این نظر شخصی منه.
در سایت کافه سینما هم این نقد رو پیدا کردم که اگه دلتون خواست بیشتر از ریزه کاری های فیلم بدونید و نقد خوب و کارشناسانه ای خونده باشید بهتره مطالعه اش کنید.