این روزهای ما

دیگه تو هفته سی و هفت هستم. سی و شش هفته و شش روز. البته با یه محاسبه دیگه از طرف خانم دکتر یه هفته عقب تر. الان دیگه به قولی داریم میریم به سمت شمارش معکوس. ماه آخر و هفته های آخر. دیگه اون کرامپ های عجیب و غریب و مبهم تعدادشون بیشتر شده و دیگه تنها از خونه خارج نمیشم حتی برای پیاده روی که خیلی هم برای زایمانم لازمه. تو خونه تا میتونم راه میرم و گاهی هم با همسر که البته این روزها اصلا فرصتشو نداره. داره سپری میشه به هر شکل و مامان هم تقریبا سه هفته ای هست که اومده پیشم. اونم به اصرار دو تا خواهرهام یکم زود اومد وگرنه هنوزم داره غر میزنه که خیلی زود اومدم و چنین و چنان.

بعد از مدتها تمام ساعات شبانه روزم کنار مامان میگذره. گاهی دعوامون میشه گاهی با هم اشک میریزم و گاهی هم تعریف و درد دل. مامان از زایمان هاش میگه و از روزگاران گذشته. حرفهایی که هیچوقت برای گفتن و شنفتنشون فرصتی دست نداده. اما الان بهترین فرصته.

خیالم راحته. خیالم از بابت خودش بیشتر راحته وگرنه من تنهایی راحتم. میگم بازم خوبه مامان شبها سرش رو تنها رو بالش نمیذاره و صبح که چشماشو باز کنه یکی، هر چند پر اذیت و غرغرو هست که بیاد بهش سلام بده و خودش رو براش لوس کنه. حالا بذار هی مامان غر بزنه که دلم برای علیرضا(پسر داداشم) تنگ شده و دلم برای ... تنگ شده و اگه الان خونه بودم چنین و چنان. بذار هر دفعه به یه چیز گیر بده و صدامو در بیاره. بذار هر بار یه چیزی یادش بیفته که "وااااای رها!! ببین فلان چیز رو برای بچه نگرفتیم..." اونوقته که باید همسر جان رو راه بندازیم و با این وضعیت بریم فلان چیزو براش گیر بیاریم و بگیریم. حالا یه چیز کوچیک که باور کنید نبودنش هم خیلی توفیری نداره ها اما برای مامان بودنش خیلی مهمه.

دیشب اسپاسم های عجیبی داشتم و البته هم کمی طولانی تر. با کیسه آب گرم برطرف شد ولی صبح که پا شدم منو ترغیب کرد که برم و تمام وسایل خودم و بچه رو یک بار دیگه چک کنم و بذارم یه گوشه که دم دست باشه. آدم کف دستش رو که بو نکرده اومد و بچه ام زودتر خواست بیاد هوم؟ به قول مامان سر دلم کم کم داره خالی میشه و چشمام هم انگاری حالت های تازه ای پیدا کرده البته من که متوجه نمیشم.

در هر صورت منتظریم تا ببینیم این کوچولو کی میاد و همه چیز رو برای اومدنش مهیا میکنیم.