افکار نابسامان

در حالیکه دسته کوچک گشنیز رو خرد میکردم که داخل سوپی که در حال آماده شدن بود بریزم یهو عطر خوب گشنیز بینیمو بدجور نوازش کرد و من رو با خودش برد به سالهای دوری که خاطره اش خیلی برام نزدیکه. سوم دبستان بودم و همگی به ناچار به خاطر امنیت بیشتر به منزل دایی که در شهرستان صحنه بود رفته بودیم. اون روزها دایی ریاست آموزش و پرورش اونجا رو داشت و اونجا از شهر ما امن تر بود. ما برای مدتی که کم هم نبود پیش خونواده داییم زندگی میکردیم. پشت منزلشون یه زمین بود که تا اونجایی که من یادم میاد گشنیز و بابونه درش کاشته شده بود و من و بچه ها گهگداری به امر بزرگترها یا سرخود میرفتیم و گشنیز و بابونه میچیدیم. عطر خوش گشنیز که به مشامم میرسه حتما به اونجا پرواز میکنم. خاطراتی که شاید خیلی دوستشون ندارم اما خوب و محکم تو ذهنم نقش بستند و گاهی ترجیح دارند به برخی از اتفاقاتی که تو این دوران برامون پیش میان.

خرد کردن گشنیز تموم شده و باقی اجزای سوپم هم پخته شده درب ظرف مورد علاقه ام رو که روی گاز آرروم آروم داره سوپ به نظر خودم خوشمزه رو میپزونه باز میکنم و گشنیز رو اضافه میکنم. نمیدونم تو این هوایی که اصلا هم سرد نیست چه انگیزه ای رو برای پخت یه همچین غذایی داشتم اما هر چی هست یقینا خوشمزه است و همسر هم دوست داره مهم هم همینه که از خوردنش لذت ببریم. باز هم ذهنم پرواز میکنه این بار میره به سمت یه عزیز. یه لحظه تعلل میکنم و به روبروم خیره میشم ... آیا باید براش خوشحال باشم اگه واقعا این اتفاق براش بیفته؟ واقعا نمیدونم. فکرم میره به سمت بچه هاش و در این میون به دختری میرسم که آغوش گرم مامان خودش براش غریبه و هر بار یکی رو باید به عنوان مادر تو زندگیش قبول کنه... باز به فکر فرو میرم و ترجیح میدم تا زمانی که دقیق مشخص نشده چه اتفاقی قراره بیفته به این قضیه فکر نکنم. برمیگردم و در ظرف رو میبندم و میذارم تا کمی گشنیزها هم بپزند اما نه خیلی.

همونطور که توی آشپزخونه قدم میزنم و کمی مرتبش میکنم حس میکنم باید ذهنم هم کمی استراحت کنه و از این همه شلوغی کمی رها شه. به ذهنم میرسه خوب چرا اسکار بهترین اکترس رو به میشل ویلیامز ندادند و در ذهنم دو فیلم Iron lady و my week with Marilyn رو با هم مقایسه میکنم و میگم حق با همسره تو اسکار هم انگار پارتی بازیها و نظرات ویژه وجود داره. من بازی به این زیبایی از میشل ویلیامز ندیده بودم اما زیباتر از این رو از مریل استریپ دیده بودم. فیلم مارگارت تاچر رو دوست نداشتم و حتی نقش مریل استریپ رو در اونجا. بعدش فکر کردم خوب رها جان این نظر توه و اونها هم یک هیئت داورانند. برگشتم به زندگی مرلین مونرو و اینکه اون چیزی که ما از هر آدمی میبینیم با اونچه که در درونش میگذره چقدر میتونه متفاوت باشه. به خندیدن ها و حرکات اغواگرانه اش در فیلمها و اشکها و بی ثباتی اش در عالم واقعیت... به اون همه ذوق و استعداد و اون همه بی اعتمادی نسبت به خودش به اون همه پارادوکس! 

یهو یاد دختر خودم افتادم و فکر کردم که چندین سال دیگه او، عزیز من، پاره وجودم کجای این دنیا ایستاده و با شخصیت منحصر بفردش مشغول به انجام چه کاریه؟ ترجیح دادم هیچوقت جواب این سئوال رو از پیش ندونم و از لحظه لحظه با او بودن لذت ببرم و بگذارم خودش هم چنین باشه. بی شک دلبندمان استعدادهای مخصوص خودش رو داره و راهش رو در زندگی اونطور که شایسته است پیدا میکنه. بعد از این همه پرواز فکر دیگه سوپ هم حاضره و میکشم توی ظرف و همسر رو صدا میزنم و یقین دارم از خوردنش جفتمون لذت میبریم...