مامان توپولی!

فروردین با چه سرعتی گذشت... هیچوقت اینقدر برام سریع نگذشته بود. نی نو به قول بابا جونش تقریبا منفی سه و نیم ماهشه و هر روز مامان توپولیش رو به یک ساز میرقصونه. بله دیگه مامان توپولو شدیم تموم شد و رفت.

این هم یه مامانی توپولی سرخوش

داشتم با خودم فکر میکردم چقدر راحت با این دوران تولرانس پیدا کردم و چقدر این دوران رو دوست دارم. متوجه نمیشم شکوه برخی خانوم ها رو... نمیگم راحته ... نه اما یه دوران خاصیه و یه دگرگونی عجیب و هیجان انگیز. دلشوره هم داره اما نه خطرناک بلکه سازنده که باعث میشه بری دنبال یه راه حل مناسب برای رفع عامل دلشوره ات. من دوست دارم این تحول رو.

دیروز رفته بودم منزل دوستم، الهام، که از همکارهای محل کارم بود و دوست دیگرمون ، آزاده هم اومده بود که باز اون هم از همکارهای محل کارم بود. ما سه تا بعد از جدا شدن محل کارهامون همچنان ارتباطمون رو حفظ کردیم. این بار رفته بودیم نی نی اش رو ببینیم. یک پسر کوچولوی شیرین دو ماهه. حس خوبی داشتم و از همین دوران و مسائل و شیرینی ها و دلشوره هاش صحبت کردیم. آزاده هم یک دختر سه سال و نیمه داره. الهام هم چقدر قشنگ عوض شده بود علاوه بر اینکه این موجود فسقلی تحول عظیمی در سایز  و اندام او بوجود آورده بود حس کردم با ظرافت تمام حس زنونه نهفته در وجود مامان جانش رو بیرون کشیده و این یه تصویر خیلی قشنگیه.