اول بهار...

روزهای اول فروردین هم با سرعت دارند میگذرند و ما رو با خودشون به پیش میبرند. تعطیلات چندانی هم نداشتم. از شنبه رفتم سر کار و خیلی هم سرم خلوت نبود اتفاقا. این مکان عجیب و غریب به هیچ عنوان خلوت بشو نیست. البته بگم کمی بهتر بود اما خلوت ...نه. اولین سالی هم بود که همسر جان هم منزل بود و من میرفتم سر کار و  این رو دوست نداشتم.  نه من فقط من، خودش هم اینطوری دوست نداشت.
روزهای آخر سال که کلی کار داشتیم. با وجود اینکه ما معمولا کارهامون رو برای روهای آخر نمیذاریم اما ناچارا به دلایلی مجبور شدیم کارهایی مثل دادن ماشین به تعمیرگاه که کلی کار داشت و دو سه روز موند و... رو دو سه روز آخر انجام بدیم. خواهرم هم اومده بود تهران و منزل خواهر بزرگم بود  و ما شب عید تونستیم بریم ببینیمش.
روز اول عید هم که کلی مهمون از شهرستان داشتیم. بعد از سالها فامیل همسر با هم جمع شدند و تو این تعطیلات تصمیم گرفتند به دیدن ما بیایند. راستش رو بخواهیم من مهمون گریز نیستم اما اینبار تعداد میهمانها اون هم برای دو سه رو تو فضای نسبتا کوچک ما و با این وضعیت "بار شیشه" ای من، یکم من رو مضطرب کرده بود و نگران بودم نتونم از عهده اش بربیام. همسر منو متقاعد کرد که نخواهد گذاشت کوچکترین فشاری بهم بیاد اما یه خانوم خونه میفهمه من چی میگم. چون تمام مهمون داری این نیست که شما غذای خوب جلوی مهمونت بذاری و خوب شکمش رو سیر کنی. به قول بابام برای مهمون روی باز مهمتر از سفره باز هست. این روزها زودتر خسته میشم و ایستادن و تو یک وضعیت بودن بهم فشار میاره. در مقابل خونواده همسر هم خوب یه جور رودربایستی هایی هست که نمیتونی دم به دقیقه ولو بشی و لم بدی و... شما هرچقدر هم کمکت کنند نهایتا خودتی که باید این مجلس رو مدیریت کنی و خونه رو جمع و جور کنی. البته خوب کسی هم که اومده مهمونی و خویشاوند تو هم نیست خیلی ازش توقع نمیره که استراحتش و ... رو بذاره بیاد دم دست تو... نه؟ نمیدونم شاید به حساب بدجنسی و فرق گذاشتن بین خونواده خود و همسر گذاشته بشه اما خوب خونواده خودت دلسوزانه تر عمل میکنند. مثلا ما یکشنبه شب خواهرهایم رو به شام دعوت کردیم. باور کنید من 5 دقیقه که میرفتم تو آشپزخونه یکی یا میومد دنبالم یا با یک نعره خشمگنانه مجبورم میکردند بیام و بنشینم. همسر جان هم زحمت غذا رو کشید و از بیرون گرفت و من عملا فقط یه بورانی اسفناج درست کرده و وسایل پذیرایی رو آماده کردم...
البته به قول هاله جونم حالا با این اوصاف امیدوارم بهشون خوش گذشته باشه ... همه چی میگذره.
اینم از غر زدن های من در این روزها البته با کلی سانسور چون واقعا اون روزها دلم پر بود اما الان دیگه بی تفاوتم و حاضر نیستم خاطر خودم و کسانی که میخونند رو مکدر کنم. همسرم نشون داد که در هر شرایطی کنارمه و خیالم رو راحت کرد. من هم در حال حاضر فقط تو فکر آرامش و راحتی سه تامون هستم. مهم اینه که حالمون خوبه. من آروم باشم و بی خیال، بیشتر میتونم از وجود این گوهر گرانبها در وجودم لذت ببرم.

نی نی هم حالش خیلی خوبه و داره به رشد خوبش ادامه میده و من هم دارم خودم رو آماده میکنم. خانم دکتر ح. سونوگرافیستی که از دوستان خوبم در بیمارستان قبلی بود و برای سونوگرافی اصرار داشتم برم پیش خودش خیلی از وضعیت بچه ام راضی بود و میگفت خیلی خوب وزن گرفته. تازه اش هم گفت به احتمال زیاد نی نی مون دختره( وضعیتش بریج بود موقع سونوگرافی آخه و نمیشد صد درصد بگه) و این بهترین خبر بود که میشد به ما دو تا شب عیدی داد. اون روز من بارها و بارها اشک به چشمام اومد و این شادی رو با هم جشن گرفتیم. یه دختر ملوس... تصورش خیلی شیرینه.