بیداری...

تقریبا دو ساعتی است که بیدارم. بیرون کار داشتیم و رسیدیم خونه خسته و کوفته روی تخت دراز کشیدن همان و خوابیدن تا خود صبح همان. چقدر حس خوبیه که صبح زود دور از هر هیاهویی از خواب بیدار شی و در سکوت به کارهای دلخواهت برسی. فکر کنی و ... اصلا هیچ کاری نکنی فقط آروم بگیری یه گوشه بنشینی. امروز آخرین روز کاری من هست. خودم زورکی خودم رو تعطیل کردم. البته تا پنجم. اما همسر جان بنده تا آخر تعطیلات منزل تشریف دارند.

اندر احوالات نی نی هم که خوبه و کم کم داره به مامی جانش وزن و قافیه ویژه ای میبخشه! البته نه به اون شکل اما خوب دیگه از بی اشتهایی و وزن کم کردن خبری نیست و نی نو داره خودش رو کم کم نشون میده. جالبه این بچه ها هر بلایی سر آدم میارن آدم با آغوش باز پذیراش میشه. من وقتی یه اپسیلون حس میکردم اضافه وزن پیدا کردم کلی کلافه میشدم و مراقبتهای ویژه رو انجام میدادم تا نه تنها اون یک اپسیلون که یه چند اپسیلون دیگه هم حذف بشه. اما الان تازه ذوق زده میشم که داره بزرگ میشه و از این لوس بازی های مادرانه  ...!!!