ذهن این روزهای من ...

پیش اومده برای همه که انگار وقت هرچقدر هم زیاد باشه باز هم کم بیاد. بله من هم دچار همین سندروم کمبود وقت در این روزها گردیدم. یکم تغییر و تحول تو خونه ایجاد کردیم و کمی هم چاشنی خستگی این روزها ما رو به ابتلا به این سندروم نزدیک تر نمود. ذهنم هم شلوغ است و درگیر و با چندین چالش ... خوب شایدم حق دارم. همینه؛ وقتی ذهنت بازه قادر به انجام هر کاری هستی. انگار که یه جور دیگه داری به دنیا نگاه میکنی. همه چی با سرعت خوبی که دلت میخواد پیش میره و تو میتونی که با فراغ بال به همه کارهات برسی و نه تنها وقت کم نیاری که به دیگران هم کمک کنی و باری هم از دوششون بتونی برداری. مثل ادی در فیلم limitless اگه دیده باشید. اون قرص های کذایی چقدر خوب سطح توانایی مغزش رو بالا میبردند و او نامحدود اندیشه میکرد. مهم این بود که یاد گرفت چطور ذهنش رو باز و آزاد نگه داره و مشخص شد که فقط کار، کار قرص ها نبود.

خوبه که هر شرایطی رو بتونیم مدیریت کنیم. خوبه که سخت نگیریم هر چند همیشه بهمون سخت گرفتند و ما عادت کردیم که دست از سر خودمون برنداریم. خوبه یکم خودمون رو رها کنیم. یکم بذاریم روزگار جریان لعنتی خودش رو طی کنه و همش نخواهیم سدی بسازیم و مسیرش رو به اون سمتی که دلخواهمونه هدایت کنیم. بنشینیم و نگاه کنیم شاید هم برامون لذتبخش باشه آخه تماشای این جریان که گاهی با طمانینه و گاهی با شتاب طی میشه. اوه کمی ذهنت رو خالی کن رها. هنوزم ترافیکه با چند تا علامت سئوال بزرگ...