به تردید محکم بگو ...نه!

اگه قرار باشه یک لیست از خصوصیت هایی که به هیچ عنوان نمیخوام داشته باشمشون رو تهیه کنم بدون شک اولینش "تردید"ه.

وقتی تردید باشه بلاتکلیفی، برای کوچکترین تصمیمی که میخواهی بگیری همش با خودت کلنجار میری تا بالاخره یک تصمیم رو نهایی میکنی و هنوز تموم نشده مدام با خودت میگی آیا این تصمیمی که گرفتم درست بود یا که نه؟ و بدین منوال مدام باهاش چالش داری.
صادقانه بگم خود من بارها درگیر این چالش ها بودم. اینقدر این تردید لعنتی اذیت کرده که خود نتیجه کار اینقدر آزار دهنده نبوده. اما وقتی در مواردی قطعی تصمیم گرفتم هرچقدر هم پر ریسک اما با وجود ترس ته دلم از نتیجه احتمالی اون کار چون تردید راه نداشته حس خوبی نسبت به خودم داشتم.
نباید بیشتر از این بهش بال و پر داد.
هر چی بیشتر ازش میگم گویی قوی تر میشه.
این شک و تردید ها بیشتر به این برمیگرده که به خودمون خیلی اعتماد نداریم که همیشه بتونیم تصمیم های درستی رو بگیریم و راه ها رو درست انتخاب کنیم.
این رو فراموش نکن که کار تو با تردید در مورد این داستان تموم شد. آره به ظاهر من و تردید به توافق رسیدیم اما مثل هر چیز دیگری که ممکنه، او هم زیر قولش زده ...  و البته من هم ... و باز تو خودم راهش دادم.
میدونم که این مردد بودن رو دیگه نمیخوام...
میدونم راهمو یه جوری به روش خودم پیدا میکنم...
میدونم که هیچی جلودارم نیست و وقتی بخوام کاری رو انجام بدهم، میدهم...
میدونم که باز تردید رو کنار میزنم و راه رو برای اعتماد و استحکام باز خواهم کرد...
میدونم که میتونم...
تو زندگیم همیشه چالش های زیادی داشتم و آدم ریسک پذیری بودم و شک ندارم از پس این چالش بزرگ هم به خوبی بر خواهم اومد.
یادمه جایی خونده بودم " اگه قصد داری به چیزی شک کنی، به محدودیت هات شک کن".
خدایم هوامو داشته باش، خوب؟