مرد کوچک...

وقتی که با فال هاش وارد مترو شد و روبروی یکی از خانم های فروشنده که در صندلی مقابل من جا گرفته بود  ایستاد و سرتق بازی دراورد توجهم بهش جلب شد. پسر بچه خیلی کوچک و ریز نقشی بود؛ موهاش رو از ته زده بود و لباس تیره رنگ نه چندان تمیزی به تن داشت. مثل خیلی از بچه های فال فروش که فال هاشون رو بزور میدهند به مسافرها و برمیگردند و با ناامیدی جمعشون میکنند عمل نمیکرد با بی قیدی راه میرفت و بامزه بامزه برای فالهاش شعر میخوند. شعری من دراوردی با یه آهنگ شیش و هشت آشنا.
حس عجیبی بهم دست داد. آخه پسر کوچولوی من! خیلی برات زوده که اینطوری بزرگ شی عزیزکم.
هنوز خیلی کوچیکی که بخوای اینجوری تنهایی راه بیفتی و بین غریبه ها چیزی بفروشی.
کی مراقب توئه؟ مترو یهو ترمز میکنه ... یه وقت نخوری زمین کوچولو. اوخ اون زخم رو گونه ات نکنه از همین بی هوا راه رفتن ها و زمین خوردن هاته.
چقدر دلم میخواست دستش رو میگرفتم و بی توجه به همه چی با خودم میبردمش. لباس های خوشگل اسپرت تنش میکردم. تمیزش میکردم و موهاشو مرتب میکردم و یه کلاه شیک سرش میذاشتم. خوب بهش میرسیدم تا رنگ و روش جا بیاد. میذاشتم هر جا دلش میخواد و هر چقدر دلش میخواد بازی کنه. آخ که چقدر دلم میخواست وقتی بعد از یک شیطنت طولانی خسته و کوفته میشد بغلش میکردم و سرش رو تو سینه ام میگرفتم تا با آرامش خوابش ببره. بعد با محبت نگاهش کنم و یه لبخند طولانی و ... تا به خودم اومدم از قطار پیاده شده بود. لبخندم محو شد و بغض به گلوم نشست. چشمام پی اش موند و قطار طبق روالش با سرعت ازش عبور کرد و دور شد.
باز هم خیال بافی های تو رها...
چقدر در مقابل این موجود کوچک احساس ضعف و ناتوانی کردم.
من موندم و یه دنیا حسرت در مقابل دنیای کوچک او...