مشاعره...

دیشب به شکلی اتفاقی همراه همسر برنامه مشاعره از شبکه آموزش رو نگاه میکردیم.

شرکت کننده ها چهار دختر بچه با سن های 8 و 11 سال بودند. وه که چقدر لذت بخش بود مشاعره این بچه ها با همدیگر. کمتر پیش میاد برنامه ای از تلویزیون ایران ما رو با خودش همراه کنه اما جدا با لذت تا انتهای "مشاعره "پیش رفتیم. شعر خوندن این دخترهای کوچک گاهی من رو به شخصه شرمناک میکرد که چقدر دقیق و درست و با احساس شعرها رو میخوندند. حس شاعر عینا به شنونده منتقل میشد.

قسمتی از برنامه جدا از مشاعره کردن به این منوال بود که هر کدوم به سلیقه خودشون یک شعر رو انتخاب کرده و میخوندند. مجری های برنامه، دکتر اسماعیل آذر و خانم ژاله صادقیان، که حتما با این عزیزان آشنایی دارید از طرز خوندن این بچه ها به واقع محظوظ شده بودند. همسر و بنده هم دلمون نمیخواست برنامه به پایان برسه. یکی از دخترها که نامش فاطمه بود "زمستان" اخوان ثالث فقید رو خوند. میدونید که اخوان ثالث در شعرهاش چقدر کلمات ثقیلی بکار میبره با این وجود این بچه کاملا صحیح و بی غلط تمام شعر رو خوند و کاملا مفهوم رو با لحن خوندنش منتقل میکرد. فکر میکردی خود شاعر داره شعرش رو میخونه حتی جاهایی به یاد خوندن خود اخوان ثالث می افتادم. حرکات و صحبت کردن بچگانه با شعر سنگینی که میخوند تضاد شیرینی داشت. همه شون خوب بودند.

خانم صادقیان اشاره جالبی کرد که این بچه ها به خاطر روح لطیفشون بی تکلف شعر میخونند که در بزرگترها کمتر به چشم میخوره. حتی همین درست خوندن و درست ادا کردن برخی از کلمه ها بخصوص کلمه هایی که در شعرهای شاعران قدیم وجود دارد هم براستی کمتر کسی کامل رعایت میکنه.
امیدوار شدم که هنوز پدر و مادرهایی هستند که به فرهنگ و ادبیات کشورمون علاقمندند و به بچه هاشون این فرهنگ ادبی رو بدرستی منتقل میکنند. فرزندان ما باید بیاموزند که زبان و ادبیات کشور رو باید جاویدان بدارند.
فراموش نکنیم که به بچه هامون درست صحبت کردن و ادبیات ایرانی رو یاد بدیم. این وظیفه ماست. آنها آنچه را که بهشون یاد داده بشه فرامیگیرند. درست آموزششون بدیم تا سهمی در حفظ این میراث داشته باشیم.

شعری از ملک الشعراء بهار رو دوست دارم در اینجا بیاورم.
ای خطه ایران زمین ای... :

ای خطه ایران مهین، ای وطن من

ای گشته به مهر تو عجین جان و تن من

ای عاصمه دینی که شد آباد

آشفته کنارت چو دل پر حزن من

دور از تو گل و لاله و سرو و سمنم نیست

ای باغ و گل و لاله و سرو و سمن من

بی خار مصیبت که خلد را بر پای

بی روی تو، ای تازه شکفته چمن من

ای بار خدار من گر بی تو زیم باز

افرشته من گردد چون اهرمن من

تا هست کنار تو پر از لشکر دشمن

هرگز نشود خالی از دل محن من

از رنج تو لاغر شده ام چونان کز من

تا بر نشود ناله نبینی بدن من

دردا و دریغا که چنان گشتی بی برگ

کاز بافته خویش نداری کفن من

بسیار سخن گفتم در تعزیت تو

آوخ که نگریاند کس را سخن من

و آنگاه نیوشند سخنهای مرا خلق

کاز خون من آغشته شود پیرهن من

و امروز همی گویم با محنت بسیار

دردا و دریغا وطن من وطن من