دیار

رفته بودم بالا و یه لیوان آب گرم رو میز جلوم بود و جرعه جرعه مینوشیدم. حس گرمایی که به تنم میداد رو دوست داشتم. اما درد هنوز توی جونم بود. تلفنم روی میز بود همینطور چند لحظه بهش نگاه کردم و مصمم برش داشتم و شماره رو گرفتم. سریع گوشی شو جواب داد.
_سلام آقای د.
_سلام خانم ... خوب هستید؟
_...
_...
_باز هم براتون زحمت دارم. پنجشنبه همین هفته و شنبه یا اگه تونستید هفته آینده رو میتونید بیاید؟ یا اگر خودتون نمیتونید ...
_حالا خانم د. فکرامو بکنم.
_میخوام بلیط بگیرم آخه لطفا سریع تر فکراتون رو کنید و بهم خبر بدید.
_ چشم ...
کشوی تلفن رو بستم و گذاشتمش روی میز و باز دلم مور مور شد.
کمتر از یک ساعت دیگه تماس گرفت که
_چکار کردید بلیط گرفتید؟
_نه هنوز شما کسی رو پیدا کردید؟
_خودم میام.
_هفته آینده یا...؟
_نه دیگه همین پنجشنبه...
تو دلم یه هوراااای جانانه کشیدم. به همسر زنگ زده و اوکی مجدد و نهایی رو ازش گرفتم. تلفن به دست رفتم داخل دفتر آژانس که توی حیاط محل کارمه و نشستم. آقای ر. با دیدن من تلفن به دست و با لحنی که صداش کردم پرسید بلیط؟ سر تکون دادم و گفتم چهارشنبه شب میرم شنبه شب برمیگردم. قبلا بهش گفته بودم ممکنه یه بلیط دقیقه نودی ازت بخوام برام تهیه کنی. بلیط رفت و برگشتم اوکی شد میلاد رو فرستادم که بلیطها رو بگیره برام. غیر مترقبه تر از این، همراه شدن دوست جونم نفیس جون بود که مسئول سایت کامپیوترمونه. ابتدا تردید داشت اما من بهش گفتم ببین  مامان من تنهاست و خوشحال میشن که تو همراهم بیای اما باز خودت میدونی البته وقتی ما بریم اونجا قطعا یه لشکر سرازیر میشن خونه مامان و دیگه تنها نخواهیم بود. اما خوب هم فال و هم تماشاست دوست داشتی بیا و با همدیگه راهی دیار شدیم.

بیشتر از یک سال بود که نرفته بودم. بعد از اون ماجراها کمتر پا به "خانه پدری" گذاشتم. اما حالا دیگه داشتم میرفتم. دیدار مامان و خانواده و دیار. این بار نه با همسر که با یک تازه وارد. تازه واردی که خوب با همه آشنا شد و جای خودش رو تو دل همه پیدا کرد. حتی وقتی برای تسلای خانم برادر همسر که داغدار مادرش بود رفتم او با اعضای خانواده خیلی خوب ارتباط گرفته بود و با بچه ها کلی صمیمی شده بود.

یادم هست روزهایی رو که از تبریز پیش تو برمیگشتم ای سرزمین مادری ام. عاشق مراتع سرسبزت بوده و همیشه هستم. عاشق اینکه اتوبوس اون وقت صبح (حدود ساعت 7-7:30 ) من خوابالوده رو به سوی تو میبرد و از کنار کوه قشنگ بیستونت میگذشت.

 عاشق کوه های استوار و پر ابهتتم. به واقع هیچ جا کوهستان های تو را ندارد ای خانه پدری ام. وقتی در طول مسیر ترانه "شهر من" سیاوش قمیشی رو گوش میکردم مو به تنم راست میشد و حس وطن دوستی ام چندین برابر بیشتر میشد.

چه حس خوبی بود وقتی از دیار غربت به تو میرسیدم. تو که همه عزیزانم و همه خاطرات شیرین و تلخ کودکیم و همینطور خانه ای که در آن رشد کردم و بزرگ شدم را با خود داشتی. گرچه دورم از تو اما کماکان مهرت در دلم باقی است. پاینده باشی.