منو یاد خودم انداختی...

ممنون از همه دوستان خوبم که اینقدر لطف داشتند و در مورد پست قبل نظراتشون رو برام نوشتند. این انگیزه ای شد برام که گاهی بحث های چالش برانگیزی رو بنویسم. آقای جعفریان هم اتفاقا خیلی نظر شما عزیزانم براشون جالب بود و تشکر کردند. باز هم ممنونم از همه تون.

خیلی وقت بود ندیده بودمش. از همکارهاش سراغش رو چند وقت پیش گرفتم؛ اون روز که وارد شد سریع شناختمش اما خیلی عوض شده بود. لاغر و تکیده. شک کردم. وقتی مطمئن شدم خودشه پرسیدم  چه خبر از ...؟ گفت آره این جمله معروف منه. جای مرجان قراره بیام. نشست و کمی صحبت کردیم و گفتم نگار عوض شدی، آروم شدی. گفت آره خوب یادت مونده منو. گفتم اونقدر تو پر انرژی بودی که بعید بود فراموشت کنم. مرجان رو خودت اومدی معرفی کردی یادته؟ آهی کشید و گفت آره یادمه. خیلی تو این یه سال اخیر سختی کشیدم، خیلی داغون شدم... همه اش گریه میکردم؛ همه اش... پیش خودم گفتم الهی بمیرم که گمونم یکی از شب گریه هات رو همین دیشب داشتی دخترکم. چشماش هیچ آرایشی نداشت و فقط به زحمت تونسته بود یکم پفش رو کنترل کنه. در کل یه نگار دیگه شده بود... چند سال بزرگتر.

یاد خودم افتادم. یاد صبح هایی که با سر سنگین و منگ پا میشدم و چشمم تو آینه به چشمها و صورت پف کرده ام می افتاد ... "آه خدایم! چیکار کنم اینها رو؟" کلی کمپرس آب سرد میکردم و در صورت وخامت اوضاع یخ میذاشتم روی صورتم. حس میکردم بهتر شده و در مواجهه با سئوالهایی که در محیط کار مطرح میشد همانا آلرژی بهترین گزینه بود که تمام سرخی چشم و التهاب صورتمون رو بهش نسبت میدادم. خوب هم جواب میداد گاها موارد مشابهی هم میشنیدم ازشون. غم چشمهام هم سعی میکردم پس یک لبخند بزرگ و الکی پنهان کنم و تا اونجایی که میتونم بگم و بخندم تا مجبور نشم به سئوالهایی در مورد خودم و ناراحتی هایم پاسخ بدم.

آه نگار! نگار! تو درست تو این اوضاع اومدی که منو یاد خودم بندازی؟ امروز طی مسیری که میومدم با خودم فکر کردم که نه رها تو دل و جرات نداری. یه بار این حرف رو زدم و دوستی گفت نگو دل و جرات ندارم رها. بگو اینجور برام بهتره. چه فرق داره حالا؟ مهم اینه که پرهام رو دیگه بستم.  پرواز رو هم فراموش کردم.