از دور دست رویا...

چند روزه که زندگی باز به روال سابق برگشت و از اون تنبل خونه دیگه خبری نیست. بهترم. خیلی بهترم. شاید باورتون نشه اما دلم تنگ شده بود برای محل کارم. با چه ذوق و شوقی شنبه اومدم سر کار. اما یه تجدید قوا هم بود علیرقم اینکه کمی قوام رو این واریسلای نامرد تحلیل برد. قابل توجه که فعلا اینجا موندگارم. هنوز تکلیف جای جدید معلوم نشده. من هم موندم دیگه. اینجا خاکش یه جورایی دامنگیره.

همینطوری دلم خواست از صمد نارونی یه قطعه شعر بذارم که این شعرش رو انتخاب کردم و گذاشتم.
گاهی چقدر رفتن و پر زدن رو دوست میدارم. بی هیچ دغدغه ای رفتن و فقط رفتن بدون در نظر گرفتن مقصد... یهویی دلم گرفت چقدر.

 به عمق دریا ، به وسعت صحرا
 بلندی کوههای راستینی
و ایستایی را در تو می بینم
گام های استوار را در تو می جویم
من تو را می شناسم ، از دور دست رویا
عشق پناه گرفته در وجودت
آسان می کند ، شناخت دریا را
مهر درمان ناپذیرت
آسان می کند شناخت صحرا را
صداقت و ایمانت
آسان می کند باور کوهها را
من تو را می شناسم

صمد نارونی
برگرفته از آوای آزاد