میلاد سایه سار

سال گذشته تو همین تاریخ بود که در پرشین بلاگ، سایه سار تنهایی پا به عرصه وجود گذاشت.
سایه ساری که یه عالم دوست خوب رو مدیونش هستم.
جایی که توش درد دل کردم و حرفهامو زدم.
جایی که از علاقه ها و سلیقه هام گفتم.
خونه ای که بی پیرایه است.
خونه ای که دوستش دارم و داشتنش بهم حس خوبی میده.

اوایل که اومده بودم احساس غربت میکردم. راستش من تازه که به یه جمعی وارد میشم نمیتونم سریع با آدم های اونجا اخت بشم. حتی نسبت به مکان های تازه هم این حس رو دارم. به همین دلیل یکم تو خودم و لاک سایه سارم بودم. پست اولم که یه سلام احوالپرسی ساده بود و دومیش در کنیسه ما. همون روز یه کامنت داشتم از یک دوست که جدا خیلی دلگرمم کرد؛ خیلی تشویقم کرد. اون دوست هم کسی نبود جز محسن (پاییز) . فقط اون پست نبود. تو پست فارست گامپ و شاعر زباله ها و باقی پست ها هم. حس خوبی داشتم که نوشته هام به دل کسی نشسته. کم کم دوستان خوب بیشتری به خانه کوچک من اومدند. هاله جونم هم از اولین ها بود و از موندگارترین ها. بعد از مدتی پرشین کمی نامهربانی کرد و دقیقا سی ام آذر بود که بار و بندیلم و جمع کردم و  به توصیه دوستان خوب به بلاگ اسکای اومدم.
دنیای بلاگستان دنیای عجیبیه. من در این دنیا خیلی راحت در مورد مسائل مختلف حرف زدم و بازخوردهای جالبی هم گرفتم. اینجا آدم ها گاهی روی پنهان وجودشون رو چه خوب آشکار میکنند. مادر و پدرهایی رو دیدم که چه با عشق و محبت از جگرگوشه هاشون گفتند. اینجا عمده آدمهاش خاطره بازند. پیش میاد که کودک درونشون رو گاهی بهش پر و بال بدهند و کارهای عجیب غریبی ازشون سر بزنه. در اینجا آدم هایی زندگی میکنند که معنای انسانیت رو میشه در وجودشون حس کرد؛ آدم های یکرنگ و صاف و ساده. در این دنیا دوستیها یه رنگ و بوی خاصی داره. از طریق حس و قلمت دوست پیدا میکنی. بازی ها اینجا کردیم؛ آوازها خوندیم و شنیدیم. خندیدیم و گریه کردیم. جای غریبیه اینجا.
خوشحالم که سایه سار تنهایی خونه ایست که میتونم در اون پذیرای دوستان خوبم باشم. خونه ای که زمینه ارتباط خوبی رو با آدم هایی که شاید فرسنگ ها ازشون دورم و در دنیای واقعی هیچ ارتباطی نمیتونستم باهاشون داشته باشم فراهم میاره.
همیشه سپاسگزار دوستان عزیزی هستم که با مهر و محبتشون و حضور گرمشون مایه دلگرمی من در این سرا بودند.