عاشقتم مامان!

هیچکس مثل تو نیست.
هیچ آغوشی مثل آغوش تو نیست.
تو خود آرامشی.

قربون صبوریت برم من. هر چی میشنوی که با به میلت نیست فقط سکوت میکنی.
فدای بخشندگیات بشم.
من مرده اون غرور قشنگتم که وقتی دورت چاپلوسی میکنم و زبون میریزم اخم میکنی که: خوبه خوبه پاشو خودت رو جمع کن و من رو با این حرفا خام نکن. الهی فدات شم.
اون غیرت و پشتیبانیت رو بگردم من.
مامان؟ چرا وقتی بهت میگم مامان عاشقتم. بهم میگی حقه باز؟! هوم؟ به جون خودم عاشقتم. میدونم که میدونی و میخوای من پر رو نشم. اما من هم از رو نمیرم و بازم میگم مامان عاشقتم.
مامان؟ همین الان که دارم این سطرها رو تایپ میکنم دلم تنگ شد برات.
هر وقت هم ازت دلگیر شدم وقتی یاد کارهایی که باعث ناراحتیت میشد و من انجامش میدادم می افتم اون وقته که فراموش میکنم و میشی همون مامانی خودم.
یادته یه بار که از دستمون حسابی دلخور بودی بهم گفتی اصلا دیگه نمیخوام بیاید؛ هیچکدومتون(من و خواهرانم)؟ اون موقع داشتم گریه میکردم و میگفتم چشم. اما بعدش بهت گفتم از در بیرونم کنی از پنجره میام تو و باز هم گریه میکردم. کدورت ها هستند و کمرنگ میشن مامان. اما حضور تو هر روز پر رنگ تر میشه.

عاشقتم مامان!