تجربه نو

رفتن همیشه دلتنگی های خاص خودش رو داره به نظرم حتی اگه جایی باشه که خیلی خاطره خوبی ازش با خودت نبری.
رفتنم داره قطعی میشه. یادتون که هست؟ گفته بودم که تا خرداد میرم. تاریخ دقیقش رو نمیدونم اما ظاهرا جایگزینم هم مشخص شد و دیگه با خیال راحت تر میرم. آقای ح. که مصرانه دنبال این کار بود. یکشنبه هم خودم رفتم پیش خانم دکتری که بعد از این قراره باهاش کار کنم. البته همون روز باهاشون تلفنی صحبت کردم و گفت اگه میتونی بیا و من رفتم. الهام و الناز هم اونجا بودند و چقدر از دیدنشون مشعوف شدم براستی. کلی با هم گفتیم و خندیدیم. دلم براشون تنگ شده بود. بخصوص برای الناز. آخه پارسال بعد از رفتن یکی از پرسنلمون که اون هم دختر خیلی ماهی بود و ازدواج کرد و با همسرش کوچ کردند و رفتند مشهد، یکی دو ماهی رو با الناز کار میکردم. دختر پر انرژی و خوبیه و مهربون و زلال. درست مثل چشمای قشنگش که به راستی افسون کننده است. تازه همسر الهام هم رسید و باز هم گپ و گفت ها ادامه پیدا کرد. در این حین سر و کله خانم دکتر هم پیدا شد. با صلابت تر از اونی بود که تصورش رو میکردم و البته پر انرژی تر. موقع راه رفتن با قدرت و تاکید خاصی راه میرفت که من خوشم اومد. از دور که میومد به من با لبخند نگاه نگاه میکرد و نزدیک تر که رسید اسمم رو گفت و نگاهش موشکافانه تر شد. بلند که شدم و باهاش دست دادم حس اعتماد بنفسش رو با فشار خوبی که به دستم داد بهم انتقال داد. رفتیم توی اتاق کارش و همون جا با هم صحبت کردیم. از همه جا و از همه چی و از خودمون و البته کار و حقوق و ... تاکید زیادی روی نگاه حرفه ای داشت و من هم کاملا باهاش موافق بودم و خودم هم طی صحبت هام به این نگاه حرفه ای چندین بار ریفر دادم. قرار شد که دیگه رسما استعفام رو اعلام کنم. دوشنبه با مدیر عامل صحبت کردم که دارم رسما میرم. خواست اگه راه داره بمونم که من عنوان کردم برم بهتره. امروز هم خانم عزیزش(مدیر داخلی اینجا)‌ اومده: _ شما گفته بودید که قراره از اینجا برید؟ _بله. _ جای بهتر از اینجا؟ _ نه بحث بهتر و بدتر بودنش نیست. قراره با یکی از دوستان کار کنم. ... بدون اینکه کلمه ای دیگه بگه در مورد جانشینم صحبت میکنه. انگار نه انگار. با خودم فکر کردم که خوبه که دارم میرم خانوم جان. شما هم موفق باشی. خوب؟
برای بچه ها اما دلم تنگ میشه. برای آقای ف. و ادا و اصولش، هندی خوندن هاش و سر به سر گذاشتن هاش برای خانم ط. و خندیدن هاش و مهربونیاش و دلسوزی هاش و حتی قاطی کردن ها و گریه کردن های گاه و بیگاهش. برای میلاد و اذیت و آزارهاش و کل کل کردن هاش با بچه ها  عین داداش کوچولوهایی که کل خاندان از دستشون عاصی میشن و در عین حال دوستش دارند. برای مامانش و اینکه گاهی به شوخی از میلاد شکایت میکردم و میگفت هر کاریش دوست داری بکن. من که از پسش برنمیام. این رو که دارم مینویسم به یاد هاله افتادم و اینکه وقتی از میلاد نوشته بودم فکر کرده بود میلاد یه پسر کوچولوی ماگزیمم 10 ساله است و وقتی میلاد رو دید باورش نمیشد. خیلی بامزه بود. برای سعید که عشق بایرمونیخ و الیور کان هست با اون مچ بند آلمان نشانش. یادش بخیر سر جام جهانی چقدر سربسرش میذاشتم بچه رو. مدام بهش میگفتم تیمت رو عوض کن در حالیکه تیم خودم خیلی سریع حذف شد.
آره دلم تنگ میشه. برای همه شون دلم تنگ میشه. برای ساعتهایی که اینجا سپری کردم. برای تمام کسانی که دوستشون دارم. اما بهتره که برم و با آرامش بیشتری به کارم ادامه بدم.
این هم برگ دیگه ای از تجربه زندگی کاری من. البته هنوز کامل ورق نخورده.